قطعا انسان خودش انتخاب می کند، پسر می تواند برای ازدواج تصمیم بگیرد یا آنکه ازدواج خود را تاخیر بیاندازد یا آنکه تصمیم به مجرد باقی ماندن بگیرد. اگر برای ازدواج تصمیم گرفت، می تواند بین دهها مورد یکی را انتخاب کند و دیگران را رد کند. برای دختران نیز به همین شکل است، می توانند دهها خواستگار را رد کنند. یا آنکه اولین خواستگار را بپذیرند.
اما همه امور با تصمیم و اراده ما نیست. اینکه پسری به دختری علاقه مند باشد، اما دختر او را نپذیرد یا بالعکس، به تصمیم خود شخص نیست، بلکه با تصمیم دیگری رقم میخورد.
همچنین برخی امور رخ می دهد که خارج از اراده و تصمیم ماست. و به آنها تصادف می گوییم. اینکه دختر و پسری در جایی یکدیگر را ملاقات کنند یا اتفاقی سبب آشنایی خانواده آنها شود یا ... وابسته به تصمیم و اراده آن ها نیست. و ما دلیل آن اتفاقات را نمی دانیم.
همه این ها در تمام سطوح همان تقدیر الهی یا قسمت است. یعنی فرقی نمی کند که خودمان انتخاب کرده ایم یا شخص دیگر یا آنکه دلیل آن را نمی دانیم، به هر حال معنای دقیق تقدیر الهی همه این ها را در بر می گیرد و بر خلاف تصور عوام، تصمیم ما با تقدیر الهی با یکدیگر تعارض ندارند و در عرض یکدیگر نیستند که وجود یکی نافی دیگری باشد، بلکه تقدیر الهی با تصمیم ما به شکل همزمان و در طول یکدیگر قرار دارند. همان گونه که اگر کسی می خواهد از تهران به سمت اصفهان برود، رفتن به سمت قم، همان رفتن به سمت اصفهان است.
ما انتخاب می کنیم، چون خدا به ما توان انتخاب کردن داده و اجازه حیات و قدرت عمل را داده است. بنابراین انتخاب ما، عین تقدیر الهی است.
همچنین باید توجه کنیم اختیار داشتن به این معنا نیست که زمام همه امور به دست ماست، و اصولا مخلوق چنین قدرتی ندارد که زمام تمام امور به دست او باشد. اختیار داشتن ما بدین معناست که می توانیم سعادت اخروی خود را با اعمال و رفتارمان تعیین کنیم. ممکن است ما مریض یا ناقص یا کم هوش یا ... باشیم و نتوانیم این ها را تغییر دهیم، اما می توانیم با ایمان و عمل صالح، سعادت در زندگی حقیقی را به دست آوریم. ما حتی اختیار ضربان قلب خود را هم نداریم و نمی توانیم میزان زندگی خود را مشخص کنیم. منظور از اختیار و اراده انسان این است که انسان در جایی که انتخاب می کند، حقیقتا خودش موثر است. نه اینکه همه چیز به انتخاب او رقم می خورد.