یکی از جاهای بسیار دردناک برای انسان ها، دوزخ است. در باب نار و دوزخ نکاتی تبیین شده است که انسان وحشت می کند.
سیدرضی،
شخصیتی که نهج البلاغه را جمع آوری کرده است، یک نکته بسیار عجیبی را
راجع به جهنم بیان می فرمایند. ایشان می فرمایند: هر موقع آیات و روایات
جهنم را مرور کردم، گرچه حقایقش بیش از آن است که انسان می خواند، اما نبود
که بدنم نلرزد، حتی گاه به واسطه آن خواندن، مدهوش می شدم!
بقیه در ادامه مطلب...
بسیاری از اولیاء الهی، بزرگان و اعاظم بیان کرده اند: وقتی خصوصیات جهنم و اهل نار را می خواندند و می شنیدند، طاقت نمی آوردند.آیت
الله سیدابوالحسن اصفهانی فرمودند: من کمتر راجع به جهنم مطالعه دارم.
سؤال کردند: چطور؟ فرمودند: این مطالب به قدری وحشتناک است که می ترسم مرور
حالات جهنم، من را دچار وحشت کند!
عجیب
است یک قسمی هستند که اهل جهنم از دست آن ها ناله می زنند. دیگران از آتش
جهنم هراسناک هستند و آن ها که در آتش جهنم رفته اند، ضجه ها، ناله ها و
فغان ها دارند.
یکی از مطالبی که راجع به شیاطین جن بیان کرده اند، این است که آنها می سوزند، اما خودشان عاملان عذاب در جهنم هستند.
در
روایات بیان می شود: اگر کوچک ترین ضجه های اهل جهنم به گوش اهل تقوا در
بهشت پروردگار عالم بخورد، مدهوش می شوند؛ یعنی بقدری ضجه های وحشتناکی در
جهنم هست که با اینکه اهل جنت نمی بینند در جهنم چه خبر است، اما وقتی آنها
را می شنوند، مدهوش می شوند!
مسبب فریاد آتش جهنم!
اما
عجیب است در روایات داریم، جهنم با این حال وحشتناکش، از یک قشر ناله می
زند و ضجه می کند و آن اهل ریا هستند. حال بد ریاکاران عالم عامل می شود که
هم جهنم و هم آنهایی که خود در جهنم هستند و ضجه می زنند، به واسطه این
اهل ریا، ضجه مضاعفی داشته باشند.
پیغمبر
اکرم(صل الله علیه و آله) بیان می فرمایند: «ان النار و اهلها یعجون من اهل الریاء»(۱) به
درستی که دوزخ و اهل دوزخ از اهل ریا ضجه می زنند و فریاد برمی آورند
«یعجون» یعنی فریادی از عمق وجود؛ لذا «ان النار و اهلها یعجون» یعنی آتش و
اهل آتش از عمق وجودشان ناله می زنند.
«فقیل
یا رسول الله و کیف تعج النار» از حضرت سؤال شد: یا رسول الله! ناله و
فریاد و فغان جهنم چگونه است؟ چطور آتش عذاب الهی، ضجه و فریاد می زند؟ یا
به تعبیر دیگر، مگر اهل نار چه کرده اند که عامل برای فریاد و فغان جهنم می
شوند؟
«قال
من حر النار یعذبون بها» خیلی دردناک است! این روایت به تعبیر آیت الله
قاضی آن عارف بزرگوار، یکی از روایات سخت است نبی مکرم(صل الله علیه و آله) می فرمایند: به
خاطر حرارت بیش ازحد عذاب اهل ریا، آتش جهنم داد می زند! دیدید گاهی وزنه
بردارها برای اینکه نفسی بگیرند، فریادی می زنند و فغانی سرمی دهند تا آن
وزنه را بردارند. بعضی از بزرگان در این زمینه هم همان تمثیل را زدند و
گفتند: مثلش، مثل کسی است که بخواهد وزنه سنگینی را بلند کند، نمی تواند،
تلاش می کند و آخر فریادی می زند.
می
فرمایند: آتش جهنم و اهلش آن هم جهنم، با آن توصیفاتی که کردیم و این
مطالبی که از اول بحث تا به اینجا عرض کردیم که بعضی ها گفتند: حتی نمی
توانند روایاتش را بخوانند به فریاد در می آیند و ناله و فغان سر می دهند
از اهل ریا.
ظاهراً
جهنم باید برای اهل ریا بیشترین حرارت و بیشترین قوت و قدرتش را خرج کند.
لذا جهنم به صدا و فریاد درمی آید که باید در حرارت خودش، تولید مضاعف کند.
عذاب معذب!
حرارت
جهنم چیست؟ در این زمینه فقط نکته ای را عرض می کنم، گفته اند: اگر قطره
ای از آتش جهنم بر آسمان ها و زمین بریزد، همه چیز ذوب می شود. حال، چیست
آن آتش که یک قطره اش آسمان ها و زمین را ذوب می کند؟! معلوم می شود قدرت
بسیار عجیبی در سوزاندن دارد که یک قطره اش این گونه است. حالا اگر انسان
دراین آتش بیفتد، چه از او می ماند؟!
در
این زمینه روایاتی در نزهت النواظر مرحوم آیت الله حاج شیخ عباس قمی وجود
دارد که می فرمایند: فردی که در جهنم است، هفتاد سال معذب است و طول می کشد
بالا بیاید. تازه وقتی بالا می آید، دوباره یک ضربه می زنند و مجدد هفتاد
سال معذب است.
آن
وقت این جهنم خودش از اهل ریا، آن هم به خاطر گرمای آتشی که ریاکاران با
آن عذاب می شوند، به ناله و فریاد درمی آید! چقدر ریا بد است.
برای
همین است که انسان باید در همه اعمال خود مراقب باشد و ببیند جدی برای
خداست یا خیر. اگر برای خداست، اگر عالم ببینند، عیبی ندارد اما اگر برای
غیر خداست، شریکی در عمل خود قرار داده و باید بترسد از این که به عذابی
معذب شود که آن عذاب به آن، معذب می شود؛ یعنی به آتش جهنمی معذب می شود که
آن آتش جهنم از عذاب او معذب می شود. آن چیست که آتش جهنم هم صدایش درمی
آید؟! بیچاره کننده است! هلاک آور است! با انسان چه می کند؟! برای همین به
ما گفتند مواظبت کنید.
حالت چهره ریاکار در قیامت
شقوق
ریا تبیین شده است که یک مورد آن شهرت طلبی است. پیغمبر اکرم (صل الله علیه و آله) بیان
فرمودند: «من قرأ القرآن یرید به السمع و التماس شیء لقی الله عز و جل یوم
القیامه و وجهه مظلم لیس علیه لحم و زجه القرآن فی قفاه حتی یدخله النار و
یهوی فیها مع من یهوی»(۲) این روایت یکی از حالات ریا را تبیین می کند حضرت
فرمودند: هر کس برای شهرت طلبی و اینکه آوازه اش به گوش دیگران برسد و
برای به دست آوردن چیزی (یعنی خدای ناکرده دین و قرآن به عنوان ممر درآمد
او باشند)، قرآن بخواند، وقتی روز قیامت به دیدار پرودگار عالم می آید،
صورتش گوشت ندارد (یعنی یک اسکلت خالی است).
پس
دلیل این که جهنم از این اهل ریا ناله می زند، این است: چون وقتی عمل برای
غیرخدا شد، ولو به صورت ظاهر، زیبا هم باشد، اثر وضعی آن در اهل حقیقت که
جهنم اهل خودش را می شناسد این است که آن صدای خوش، دیگر خوش نیست و برای
همین است که جهنم هم به صدا درمی آید.
در
باب حشر انسان ها در قیامت، حالات مختلفی وجود دارد. یکی به چهره خود
انسان می آید؛ یعنی معلوم است او انسان طاهر، پاک و الهی بوده است. چهره
یکی، چهره انسان است، اما دو شاخ در روی سر دارد که در روایات توضیح داده
اند که چه خصلتی باعث شده اینطور شوند بعضی هم هستند که با اینکه چهره
انسانی دارند اما پوزه شان، مثل پوزه سگ است اولیاء خدا روایات و مطالبی را
برای ما تشریح کردند و اوصافی را در این باره گفتند که وحشتناک است! یکی
هم همین است که پیامبر(صل الله علیه و آله) می فرمایند: بدن ریاکار گوشت دارد، حرکت می کند
اما صورتش گوشت ندارد؛ یعنی استخوان خالص و اسکلت است!
شهرت؛ دردناکترین لحظه اولیاء
بعد
حضرت در ادامه می فرمایند: «و زجه القرآن فی قفاه حتی یدخله النار و یهوی
فیها مع من یهوی»، همین طور که این شخص ریاکار دارد می آید، قرآن کریم مدام
پس گردن او می زند؛ چون قرآن را با صدای خوش ولی برای ریا خواند که به
دیگران بگوید: ببینید من هم هستم! انسان باید خیلی مواظب باشد.
آن
قدر قرآن پس گردنش می زند تا اینکه در آتش جهنم داخل شود به نظر بعضی از
بزرگان و اولیاء خدا، اولین ضجه ای که زده می شود، همین جاست که جهنم ناله
می زند!
آیت
الله مولوی قندهاری، آن کنز خفی الهی، نکته بسیار عالی را بیان فرمودند.
ایشان فرمودند: موقعی که خدا می خواهد اولیائش را امتحان کند، گاهی آنها را
به شهرت مبتلا می کند. لذا دردناکترین لحظه برای اولیاء خدا همان لحظه
شهرت است.
آنها
به قدری مخفی بودن و عشق بازی با پروردگار عالم را دوست دارند که می
خواهند تمام اعمالشان بین خودشان و خدای خودشان باشد، طوری که هیچ احدی از
حال آنها باخبر نباشد؛ یعنی یک عشق بازی حقیقی بین خودشان و پروردگارشان
دارند. لذا آن لحظه ای که مشهور می گردند، چنان ناله و فغان می کنند ولو
ابتلا و امتحان الهی است که از هیچ چیز دیگر ناله و فغان نمی کنند؛ چون می
ترسند یک موقعی همان شهرت عامل برای ریا شود!
هشداری برای اهل مسجد
روایت
دیگری راجع به حالات اهل ریا در دوزخ بیان می کنند که انسان به شدت وحشت
می کند. پیامبر عظیم الشان(صل الله علیه و آله) می فرمایند: «انه یأمر الله عز و جل بر جال
الی النار فیقول لمالک قل للنار لا تحرقی لهم أقداماً فقد کانوا یمشون الی
المساجد و لاتحرقی لهم أیدیاً فقد کانوا یرفعونها الی بالدعاء فیقول مالک
یا أشقیاء فما کان حالکم فیقولون کنا نعمل لغیر الله فقیل لنا خدوا ثوابکم
ممن عملتم له»(۳) این روایت توصیفی برای ما مسجدی هاست. بسیار وحشتناک و
دردآور است! باید مواظبت و دقت کنیم
می
فرمایند: وقتی افرادی را به آتش می افکنند، امر پروردگار به مالک دوزخ این
است که به این آتش بگو: پاهای اینها را نسوزاند؛ چون با این پاها به مسجد
می رفتند، دست هایشان را هم نسوزاند، چون اینها دست هایشان را به سوی من
برای دعا بالا می بردند، زبان آنها را هم نسوزاند چون با آن قرآن را بسیار
تلاوت می کردند
مدام اینها را می گوید، نهایتاً آتش تعجب می کند که خدایا! این را آوردی اما می گویی پایشان را نسوزانم، دستشان را نسوزانم و...!
لذا
نوع سوختن آن ها متفاوت است. صاحب جهنم به آن خطاب می کند: ای اشقیاء! چه
کردید؟ شما چه حالی داشتید؟ چرا ذوالجلال و الاکرام این طور امر می کند که
پاهای شما را نسوزانم، دستانتان را نسوزانم، زبانتان را نسوزانم و...؟! این
چه حالی است؟!
می
گویند: «کنا نعمل لغیر الله» ما عمل کردیم برای غیر خدا. «فقیل لنا خذوا
ثوابکم ممن عملتم له» پس به ما گفته شد: ثوابتان را از آن کسی بگیرید که
برایش عمل کردید!
پس
آنها را به دردناکترین عذاب، عذاب می کنند. عذاب آنها از طریق مقعد است.
آنها به عذابی دچار می شوند که ناله و فغان بسیاری می زنند، بعد سالم می
شوند اما مجدد به عذاب دچار می شوند و چنان فریادی می زنند که بیان کردند
اهل جهنم از حال اینها به صدا درمی آیند. یعنی با این که خود آنها هم دارند
عذاب می شوند اما از فریاد این ها به فریاد درمی آیند. این چه فریادی
است؟!
شاخصه بارز ریاکار
یکی
از علامات اهل ریا این است: اهل ریا در خلوت نسبت به اعمال سست هستند. در
مقابل دیگران نماز می خوانند، آن هم چه نمازی! اما در خلوت... به جای این
که ضجه، ناله، فغان و خدا خدایشان در خلوت بیش از موقعی که در عموم است
باشد، برعکس است.
اما
اولیاء الهی این طور نیستند. اولیاء الهی در موقع خلوت چون کسانی که مادر
مرده اند، ناله و فغان دارند! من این نوع افراد را دیده بودم. گرچه سعی می
کردند مخفی از ما باشد، اما ما آنها را پنهانی در دل شب دیده بودیم که چه
فغان می کردند!
یک
موقعی ما با آیت الله مولوی قندهاری، آن کنز خفی الهی از مشهدالرضا می
آمدیم، در بین راه دو امامزاده را ایشان امامزاده ها را خیلی دوست داشتند
زیارت کردیم، تا به قدمگاه رسیدیم. شب بود، ایشان فرمودند: شما اینجا
باشید، من می روم.
من
آقا را دنبال کردم. این پیرمرد، این چهار پاره استخوان، مثل آن کسی که
فرزندی از دست داده است، چنان حال فغانی داشت و ضجه هایی در آن دل بیابان
می زد که گویی دارند او را قطعه قطعه می کنند. حال ایشان، تغییر حال در من
به وجود آورد و به اینکه سعی می کردم خودم را کنترل کنم، فریادی زدم و
ایشان متوجه حضورم شدند. مردان خدا این گونه هستند، چه حال خوشی دارند.
اما
از علامات ریاکار این است که در خلوت این طور نیست. عوض این که دل شب قیام
کند، اهل نماز شب خیزی و خلوت با خدا باشد، اما این طور نیست. در حالی که
خلوت با خدا و عشق بازی با پروردگار عالم برای اهل تقوا بسیار زیبا است!
پس
یک شاخصه ریا این است. هر کس می تواند در درون خودش فرو برود و ببیند جدی
چگونه است. با خود بگوید: آیا من که دائم دم از اطاعت از خدا و ولی امر
مسلمین می زنم، واقعاً مطیع اوامر خدا و ولی امر مسلمین هستم یا خیر. من که
می گویم اهل عبادتم، ببینم واقعا هستم یا نعوذبالله، اهل ریا هستم.
حتی
وجود مقدس حضرت صادق القول و الفعل، امام جعفر صادق(علیه السلام) در مورد صلاه می
فرمایند؛ «یجاء بعبد یوم القیامه قدصلی»(۴) فردای قیامت کسی را می آورند که
نماز می خوانده است، «فیقول یا رب صلیت ابتغاء وجهک» می گوید: خدایا من
نماز خواندم برای رضایت و خشنودی تو. «فیقال له بل صلیت لیقال ما احسن صلاه
فلان» اما به او گفته می شود: تو نماز می خواندی که بگویند فلانی چه نماز
خوبی خواند. بعد خطاب می شود: «اذهبوا به الی النار» او را به سوی جهنم
ببرید!
لذا
به خودمان مراجعه کنیم ببینیم جدی اعمالمان برای خدا هست یا خیر. برای خدا
سخن می گوییم یا خیر، برای خدا قیام می کنیم یا خیر، برای خدا می نشینیم
یا خیر، برای خدا خشم می کنیم یا خیر، برای خدا مهربانی می کنیم یا خیر.
کدام عمل، ریا نیست؟
خصوصیت
اولیاء خدا این است که همه کارهایشان برای خداست. برای آنها فرقی نمی کند،
اگر همه با آنها مخالفت کنند، آنها آن عمل را برای خدا انجام می دهند؛ اگر
همه به آنها، احسنت و بارک الله هم بگویند، باز هم برای خدا انجام می
دهند.
امام(ره) فرموده بودند: اگر همه به من مرگ هم بگویند، با الان که همه درود می گویند، برای من یکسان است و فرقی نمی کند.
البته
این امت نشان داد وفادارترین امت هاست. اینکه خود امام فرمودند: حتی در
صدر اسلام هم این امت را نداشتیم، جدی نشان داده شد و بعد از امام هم دیدیم
که مردم به امام المسلمین هم وفادار بودند و فریاد می زدند: «خونی که در
رگ ماست، هدیه به رهبر ماست»، اما این مرد الهی با این که دست تکان می دهد و
لبخندی به لب دارد اما در درون خودش مدام به خودش خطاب می کند: علی! مواظب
باش، الان خدا تو را بالا برده است، اما اگر مرگ هم به تو گفتند، باید
برای تو یکسان باشد به یقین برای من معلوم است که این، حال درونی این مرد
خداست.
مردان
خدا این گونه هستند، نه درود، آنها را تکان می دهد و نه مرگ. مثلا این که
مردم مدینه حتی جواب سلام وجود مقدس امام مجتبی(علیه السلام) را هم نمی دادند و یا
اگر جواب هم می دادند، می گفتند: «و علیک السلام یا مذل المؤمنین»، فرقی
برای حضرت نمی کرد. البته حضرت ناراحت می شدند اما نه برای خودشان که چرا
به من این گونه گفتند، بلکه برای این که چرا اینها نمی فهمند و در صراط
نیستند این را یقین بدانید. من دارم کلیدواژه می دهم آنها هیچ گاه برای
خودشان ناراحت نمی شدند که چرا به ما اهانت می کنند، بلکه ناراحت می شدند
که چرا اینها راه را گم کردند.
پس
ما باید ببینیم چه حالی داریم والا ما را می برند و گرفتار می شویم. البته
باید بدانیم بعضی چیزها ریا نیست که به فضل الهی آنها را هم عرض می کنیم.
یک
کد اصلی به شما بدهم، مخلص کلام در مورد آن چیزهایی که ریا نیست، این است:
آنچه برای خدا باشد، حتما بدانید ریا نیست. این را چه کسی می فهمد؟ این را
خودمان بهتر از دیگران می فهمیم. هر کس بهتر از دیگری می تواند تشخیص دهد
که این برای خداست یا برای نفس است؛ اگر برای خداست چه عالم بفهمند و چه
نفهمند، مهم نیست. پس جدی به خودمان مراجعه کنیم.
پی نوشت ها:
(۱) مستدرک الوسائل، ج ۱، ص ۷۰۱، باب ۱۱
۲- بحارالانوار، ج ۷۳، ص ۵۶۳، باب ۷۶
۳-بحارالانوار، ج ۸، ص ۵۲۳، باب ۴۲
۴- بحارالانوار، ج ۶۹، ص ۱۰۳، باب ۶۱۱
منبع:جام