اگر پدر و مادر، طفل خویش را که
محصول زندگی آنان است، در معرض انحراف و تباهی و اتلاف ببینند، در مقام
چاره و اصلاح او بر می آیند. اصولاً هر صانعی نسبت به مصنوع خویش حساسیّت
دارد و هنر و کمال خود را در آن متجلّی می بیند و برای حفظ آن کوشش لازم را
مبذول می دارد. از تمثیلهای معروف است که «کسی
کوزه ای از کوزه گری خرید و آن را در حضور او شکست! این عمل چند بار تکرار
شد و خشم کوزه گر را برانگیخت! خریدار گفت: چرا نگران می شوی! من وجه کوزه
های شکسته را به تو پرداخت می کنم! کوزه گر گفت: درست است، ولی شکستن مصنوع
من در حضور من که برای آن زحمت فراوان کشیده و کمال و سلامت آن را می
خواهم، سخت ناراحت کننده است!»!
خداوند متعال، از پدر و مادر به
انسان مهربانتر است و از هر صانع نِسبی نسبت به مصنوع خویش حساستر می باشد؛
زیرا علاوه بر اینکه انسان را بر فطرت توحید و پاکی آفریده، او را
«مَثَلَ» خود قرار داده، تا با نمایش آثار قدرت و حکمت خویش در این مخلوق،
کرامت خویش و تکامل انسان را به سامان رساند.
خداوند راه رسیدن به
این تکامل را در آیه: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ
لِیَعْبُدُونَ»[1] بیان فرموده است. درباره راز خلقت و فلسفه عبادت هم امام
حسن مجتبی ـ علیه السلام ـ فرموده است: «إنَّ اللهَ عزَّوجلَّ، بِمَنِّهِ و
رَحمَتِه لَمّا فَرَضَ عَلَیکم الفرائِضَ لَم یَفرِض ذلک عَلیکم لِحاجهٍ
مِنهُ إلیهِ، بَل رَحمَهً مِنهُ...»[2]
خداوند بلندمرتبه (به خاطر
رحمت و منتش بربندگان ) اجبات را نه به خاطر نیازش به آنها بربندگان واجب
نمود بلکه به سبب رحمتی بود، از جانب او!
من نکردم خلق، تا سودی کنم بلکه تا بر بندگان جودی کنم.[3]
در ادامه بخوانید...
راه چــــــــاره و بازگشت
مراحــــــــل توبه