هنگامی که ابراهیم فرزند خردسال پیامبر(صلی الله علیه و آله) در هجدهم رجب سال دهم هجری وداع
گفت، پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله) در سوگ فرزند دلبندش این چنین فرمود: «قلبم اندوهناک و
چشمم گریان است... ای ابراهیم! اینک در فراقت شدیداً اندوهناکم».
تمام فرزندان پیامبر به جز ابراهیم همگی از خدیجه کبری(سلام الله علیها) بودند که دو
پسر به نام‌های عبدالله و قاسم، معروف به طیب و طاهر و چهار دختر به
نام‌های زینب، رقیه، ام کلثوم و حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) بود که در مکه معظمه
دیده به جهان گشودند.
با این وجود پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) از همسران دیگر، فرزندی نداشت مگر از «ماریه
قبطیه»، ماریه از اهالی اسکندریه بود که پس از سفر به حجاز مسلمان و در
مدینه همسر پیامبر شد.
وقتی آثار حمل بر ماریه ظاهر شد، پیغمبر(صلی الله علیه و آله)، ماریه را در بستانی که متعلق
به خودش بود و در نزدیکی مسجد قبا قرار داشت، اسکان داد، این محل بعدها به
نام «مشربه ام ابراهیم» مشهور شد، هم اکنون مشربه ام ابراهیم در دو
کیلومتری سمت شرقی مسجد قبا واقع است.
پس از ولادت ابراهیم فرزند رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در اواخر سال هشتم هجری، پیپغمبر
در روز هفتم ولادت پسرش، گوسفندی عقیقه کرد، در همین روز پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) این
فرزند را ابراهیم نامید و فرمود: جبرئیل بر من نازل شد و گفت: السلام علیک
یا ابا ابراهیم.
رسول خاتم(صلی الله علیه و آله) فرزندش را بسیار دوست داشت، اما این کودک خردسال و محبوب
پیامبر(صلی الله علیه و آله) عمر چندانی نکرد و در کمتر از دو سالگی وفات یافت. وی به مدت یک
سال و 10 ماه و هشت روز و به روایتی دیگر، یک‌سال و 6 ماه و چند روز زندگی
کرد و سپس بیمار شد و در همان بیماری در 18 رجب سال دهم قمری بدرود حیات
گفت.
*جملاتی که پیغمبر(ص) در سوگ ابراهیم بر زبان آورد
در دقایق آخر عمر وی و آن‌گاه که در حال جدا شدن روح از بدن بود، رسول
خدا(صلی الله علیه و آله) در کنار بسترش نشسته بود و در حالی که اشکش به صورتش جاری می‌شد،
چنین فرمود: «تدمع العین و یحزن القلب و لانقول الاّ ما یرضی الرّب و انا
بک یا ابراهیم لمحزونون»؛ قلبم اندوهناک و چشمم گریان است و چیزی به جز
رضای حق نمی‌گویم، ای ابراهیم! اینک در فراقت شدیداً اندوهناکم.(1)
امیرمؤمنان علی بن ابیطالب(علبه السلام) به دستور رسول اکرم(صلی الله علیه و آله)، بدن ابراهیم را غسل
داد و کفن کرد، آن گاه گروهی از اصحاب پیامبر(صلی الله علیه و آله)، جنازه ابراهیم را تشییع
کرده و در قبرستان بقیع به خاک سپردند.
* آیا خورشید به خاطر مرگ ابراهیم گرفت!
در روز وفات ابراهیم آفتاب گرفت، برخی از اصحاب پیغمبر(صلی الله علیه و آله) تصور کردند که
آفتاب برای مرگ ابراهیم گرفته است، هنگامی که پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله) از ماجرا آگاه
شد، بر فراز منبر رفت و مردم را از حقیقت امر آگاه ساخت و فرمود: هان! ای
مردم! بدانید آفتاب و ماه نشانه‌های قدرت خدا هستند، آن‌ها بر طبق سنن
طبیعی و قوانینی که خدا بر آن‌ها مقرر داشته است، در مسیر خاصی می‌گردند،
هرگز برای مرگ کسی و یا تولد کسی نمی‌گیرند، بلکه وظیفه شما در موقع کسوف
این است که نماز بگزارید.(2)
* بقعه ابراهیم نیز از گزند وهابیان سلفی در امان نماند
از جمله بقعه‌ها، گنبد و بارگاه‌ها که در داخل بقیع به وسیله وهابیان
منهدم شد، ساختمان بقعه و حرم متعلق به جناب ابراهیم فرزند رسول خدا(صلی الله علیه و آله)
بود، در زمان قدیم به این علت که پیکر «ابراهیم» در کنار قبر «عثمان بن
مظعون» چهاردهمین مسلمان مکه و صحابه جلیل القدر رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به خاک سپرده
شده بود، برای هر دو قبر یک گنبد ساخته بودند.
*پی‌نوشت‌ها:
1-صحیح بخاری ج 1، کتاب الجنائز، حدیث 1241؛
صحیح مسلم، ج 2؛ کتاب
الفضائل، ح 2315؛
سنن ابن ماجه، ج 1، کتاب الجنائز، ح 1589؛
سنن ابی داود، ج
2 کتاب الجنائز،
باب البکاء علی المیّت، مسند احمد، ج 3، ص 194.
2-فروغ ابدیت، ج2، آیت‌الله جعفر سبحانی