چه زيباست گفتگويى كه بين امام رضا (علیه السلام) و مأمون اتفاق افتاد...مأمون به
امام رضا (علیه السلام) گفت:«چه دليلى بر امامت جدت وجود دارد؟»امام فرمود:دليل بر
امامتش قول خداى تعالى :«و انفسنا و انفسكم»است.
بقیه در ادامه مطلب
بجز
رسول خدا ( صلی الله علیه و آله) اگر به دنبال " الگوى " ديگر و جانشين براى آن
حضرت باشيم ، به پيشواى بزرگى همچون مولاى متقيان حضرت‌على ( علیه السلام )
خواهيم رسيد. ماه
مبارک رمضان ماهی است که شب‌های قدرش با نام مبارک امیرالمؤمنین علی بن
ابی‌طالب(علیه السلام) عجین شده است، به همین مناسبت بر آن شدیم در این بهار قرآن،
زندگى پر فراز و نشيب و سراسر شگفتى آن حضرت را مرور كنيم .
ولادت و حسب و نسب
بنا
بوشته مورخين ولادت على عليه السلام در روز جمعه 13 رجب در سال سیام عام
الفيل بطرز عجيب و بي سابقه اى در درون كعبه يعنى خانه خدا بوقوع
پيوست،محقق دانشمند حجة الاسلام نير گويد:
اى آنكه حريم كعبه كاشانه تست
بطحا صدف گوهر يكدانه تست
گر مولد تو بكعبه آمد چه عجب
اى نجل خليل خانه خود خانه تست
پدر
آنحضرت ابو طالب فرزند عبد المطلب بن هاشم بن عبد مناف و مادرش هم فاطمه
دختر اسد بن هاشم بود بنا بر اين على عليه السلام از هر دو طرف هاشمى نسب
است.
اما ولادت اين كودك مانند ولادت ساير كودكان بسادگى و بطور
عادى نبود بلكه با تحولات عجيب و معنوى توأم بوده است مادر اين طفل خدا
پرست بوده و با دين حنيف ابراهيم زندگى مي كرد و پيوسته بدرگاه خدا مناجات
كرده و تقاضا مينمود كه وضع اين حمل را بر او آسان گرداند زيرا تا باين
كودك حامل بود خود را مستغرق در نور الهى ميديد و گوئى از ملكوت اعلى بوى
الهام شده بود كه اين طفل با ساير مواليد فرق بسيار دارد.
دانلود
ایوان نجف عجب صفایی دارد
روضه خوانی حاج محمود کریمی
شيخ
صدوق و فتال نيشابورى از يزيد بن قعنب روايت كرده اند كه گفت من با عباس
بن عبد المطلب و گروهى از عبد العزى در كنار خانه خدا نشسته بوديم كه فاطمه
بنت اسد مادر امير المؤمنين در حاليكه نه ماه به او آبستن بود و درد مخاض
داشت آمد و گفت خدايا من به تو و بدانچه از رسولان و كتاب ها از جانب تو
آمده اند ايمان دارم و سخن جدم ابراهيم خليل را تصديق مي كنم و اوست كه
اين بيت عتيق را بنا نهاده است بحق آنكه اين خانه را ساخته و بحق مولودى كه
در شكم من است ولادت او را بر من آسان گردان ، يزيد بن قعنب گويد ما بچشم
خود ديديم كه خانه كعبه از پشت(مستجار) شكافت و فاطمه بدرون خانه رفت و از
چشم ما پنهان گرديد و ديوار بهم بر آمد چون خواستيم قفل درب خانه را باز
كنيم گشوده نشد لذا دانستيم كه اين كار از امر خداى عز و جل است و فاطمه پس
از چهار روز بيرون آمد و در حاليكه امير المؤمنين عليه السلام را در روى
دست داشت گفت من بر همه زن هاى گذشته
برترى دارم زيرا آسيه خدا را به پنهانى پرستيد در آنجا كه پرستش خدا جز از
روى ناچارى خوب نبود و مريم دختر عمران نخل خشك را بدست خود جنبانيد تا از
خرماى تازه چيد و خورد(و هنگاميكه در بيت المقدس او را درد مخاض گرفت ندا
رسيد كه از اينجا بيرون شو اينجا عبادتگاه است و زايشگاه نيست) و من داخل
خانه خدا شدم و از ميوه هاى بهشتى و بار و برگ آنها خوردم و چون خواستم
بيرون آيم هاتفى ندا كرد اى فاطمه نام او را على بگذار كه او على است و
خداوند على الاعلى فرمايد من نام او را از نام خود گرفتم و به ادب خود
تأديبش كردم و او را به غامض علم خود آگاه گردانيدم و اوست كه بتها را از
خانه من مي شكند و اوست كه در بام خانه ام اذان گويد و مرا تقديس و تمجيد
نمايد خوشا بر كسيكه او را دوست دارد و فرمانش برد و واى بر كسى كه او را
دشمن دارد و نافرمانيش كند.
و چنين افتخار منحصر بفردى كه
براى على عليه السلام در اثر ولادت در اندرون كعبه حاصل شده است بر احدى از
عموم افراد بشر چه در گذشته و چه در آينده بدست نيامده است و اين سخن
حقيقتى است كه اهل سنت نيز بدان اقرار و اعتراف دارند چنانكه ابن صباغ
مالكى در فصول المهمه گويد:
و لم يولد فى البيت الحرام قبله احد سواه و هى فضيلة خصه الله تعالى بها اجلالا له و اعلاء لمرتبته و اظهارا لتكرمته.
دانلود
کاش! من زودتر از فاطمه، جان میدادم
روایتی از مظلومیت امام علی(ع) از زبان ایشان
*خطبه 6 و مظلومیت امیرالمؤمنین
«وَاللَّهِ لَا أَکُونُ کَالضَّبُعِ تَنَامُ
عَلَى طُولِ اللَّدْمِ حَتَّى یصِلَ إِلَیهَا طَالِبُهَا وَیخْتِلَهَا
رَاصِدُهَا وَلَکِنِّی أَضْرِبُ بِالْمُقْبِلِ إِلَى الْحَقِّ الْمُدْبِرَ
عَنْهُ وَبِالسَّامِعِ الْمُطِیعِ الْعَاصِی الْمُرِیبَ أَبَداً حَتَّى
یأْتِی عَلَی یوْمِی فَوَاللَّهِ مَا زِلْتُ مَدْفُوعاً عَنْ حَقِّی
مُسْتَأْثَراً عَلَی مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ نَبِیهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَیهِ
وَاله حَتَّى یوْمِ النَّاسِ هَذَ»
به خدا سوگند از آگاهی لازمی برخوردارم و هرگز غافلگیر نمیشوم که دشمنان
ناگهان مرا محاصره کنند و با نیرنگ دستگیرم کند، من همواره با یاری انسان
حق طلب، بر سر آن کس میکوبم که از حق روی گردان است و با یاری فرمانبر
مطیع، نافرمان اهل تردید را درهم میشکنم تا آن روز که دوران زندگانی من به
سر آید، پس سوگند به خدا، من همواره از حق خویش محروم ماندم و از هنگام
وفات پیامبر(صلی الله علیه و آله) تا امروز حق مرا از من بازداشته و به دیگری اختصاص دادند.
*خطبه 73 و ویژگیهای امام علی(علیه السلام) از زبان خود
«لَقَدْ عَلِمْتُمْ أَنِّی أَحَقُّ بِهَا
مِنْ غَیرِی وَ وَاللَّهِ لَأُسَلِّمَنَّ مَا سَلِمَتْ أُمُورُ
الْمُسْلِمِینَ وَلَمْ یکُنْ فِیهَا جَوْرٌ إِلَّا عَلَی خَاصَّةً
الْتِمَاساً لِأَجْرِ ذَلِکَ وَفَضْلِهِ وَزُهْداً فِیمَا تَنَافَسْتُمُوهُ
مِنْ زُخْرُفِهِ وَزِبْرِجِهِ»
همانا میدانید که سزاوارتر از دیگران به خلافت من هستم، سوگند به خدا به
آنچه انجام دادهاید گردن مینهم تا هنگامی که اوضاع مسلمین رو براه باشد و
از هم نپاشد، و جز من به دیگری ستم نشود و پاداش این گذشت و سکوت و فضیلت
را از خدا انتظار دارم و از آن همه زر و زیوری که به دنبال آن حرکت
میکنید، پرهیز میکنم.
*خطبه 86 و ویژگیهای امام علی(علیه السلام)
«وَاعْذِرُوا مَنْ لَا حُجَّةَ لَکُمْ
عَلَیْهِ وَأَنَا هُوَ أَ لَمْ أَعْمَلْ فِیکُمْ بِالثَّقَلِ الْأَکْبَرِ
وَأَتْرُکْ فِیکُمُ الثَّقَلَ الْأَصْغَرَ وَرَکَزْتُ فِیکُمْ رَایَةَ
الْإِیمَانِ وَوَقَفْتُکُمْ عَلَى حُدُودِ الْحَلَالِ وَالْحَرَامِ وَ
أَلْبَسْتُکُمُ الْعَافِیَةَ مِنْ عَدْلِی وَفَرَشْتُکُمُ الْمَعْرُوفَ
مِنْ قَوْلِی وَفِعْلِی وَأَرَیْتُکُمْ کَرَائِمَ الْأَخْلَاقِ مِنْ
نَفْسِی فَلَا تَسْتَعْمِلُوا الرَّأْیَ فِیمَا لَا یُدْرِکُ قَعْرَهُ
الْبَصَرُ وَلَا یَتَغَلْغَلُ إِلَیْهِ الفکر»
مردم عذر خواهی کنید از کسی که دلیلی بر ضدّ او ندارید و آن کس من هستم،
مگر من در میان شما بر اساس «ثقل اکبر» که قرآن است عمل نکردم و «ثقل اصغر»
عترت پیامبر(صلی الله علیه و آله) را در میان شما باقی نگذاردم، مگر من پرچم ایمان را در بین
شما استوار نساختم و از حدود و مرز حلال و حرام آگاهیتان ندادم، مگر
پیراهن عافیت را با عدل خود به اندام شما نپوشاندم و نیکیها را با اعمال و
گفتار خود در میان شما رواج ندادم و ملکات اخلاق انسانی را به شما نشان
ندادم، پس وهم و گمان خود را در آنجا که چشم دل ژرفای آن را مشاهده نمیکند
و فکرتان توانایی تاختن در آن راه ندارد، به کار نگیرید،
*خطبه 93 و ویژگیهای علمی و سیاسی امام علی(علیه السلام)
«أَیهَا النَّاسُ فَأَنَاَ فَقَأْتُ عَینَ
الْفِتْنَةِ وَلَمْ یکُنْ لِیجْتَرِئَ عَلَیهَا أَحَدٌ غَیرِی بَعْدَ أَنْ
مَاجَ غَیهَبُهَا وَاشْتَدَّ کَلَبُهَا فَاسْأَلُونِی قَبْلَ أَنْ
تَفْقِدُونِی فَوَ الَّذِی نَفْسِی بِیدِهِ لَا تَسْأَلُونِی عَنْ شَیءٍ
فِیمَا بَینَکُمْ وَبَینَ السَّاعَةِ وَلَا عَنْ فِئَةٍ تَهْدِی مِائَةً
وَتُضِلُّ مِائَةً إِلَّا أَنْبَأْتُکُمْ بِنَاعِقِهَا وَقَائِدِهَا
وَسَائِقِهَا وَمُنَاخِ رِکَابِهَا وَمَحَطِّ رِحَالِهَا وَمَنْ یقْتَلُ
مِنْ أَهْلِهَا قَتْلًا وَمَنْ یمُوتُ مِنْهُمْ مَوْتاً وَلَوْ قَدْ
فَقَدْتُمُونِی وَنَزَلَتْ بِکُمْ کَرَائِهُ الْأُمُورِ وَحَوَازِبُ
الْخُطُوبِ لَأَطْرَقَ کَثِیرٌ مِنَ السَّائِلِینَ وَفَشِلَ کَثِیرٌ مِنَ
الْمَسْئُولِینَ»
ای مردم من بودم که چشم فتنه را کندم و جز من هیچ کس جرأت چنین کاری را
نداشت، آنگ اه که امواج سیاهیها بالا گرفت و به آخرین درجه شدّت خود رسید،
پس از من بپرسید پیش از آن که مرا نیابید، سوگند به خدایی که جانم در دست
اوست، نمیپرسید از چیزی که میان شما تا روز قیامت میگذرد و نه از گروهی
که صد نفر را هدایت یا گمراه میسازد، جز آنکه شما را آگاه میسازم و پاسخ
میدهم.
و از آنکه مردم را بدان میخواند و آنکه رهبریشان میکند و آنکه آنان را
میراند و آنجا که فرود میآیند و آنجا که بار گشایند و آنکه از آنها کشته
شود و آنکه بمیرد، خبر میدهم، آن روز که مرا از دست دادید و نگرانیها و
مشکلات بر شما باریدن گرفت و بسیاری از پرسش کنندگان به حیرت فرو رفته
میگویند، سر انجام چه خواهد شد که گروه بسیاری از پرسش شوندگان از پاسخ
دادن فرو مانند.
*خطبه 118 و علل نکوهش کوفیان
«مَا بَالُکُمْ أَمُخْرَسُونَ أَنْتُمْ
فَقَالَ قَوْمٌ مِنْهُمْ یا أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ إِنْ سِرْتَ سِرْنَا
مَعَکَ فَقَالَ علیه‌السلام مَا بَالُکُمْ لَا سُدِّدْتُمْ لِرُشْدٍ وَلَا
هُدِیتُمْ لِقَصْدٍ أَ فِی مِثْلِ هَذَا ینْبَغِی لِی أَنْ أَخْرُجَ
إِنَّمَا یخْرُجُ فِی مِثْلِ هَذَا رَجُلٌ مِمَّنْ أَرْضَاهُ مِنْ
شُجْعَانِکُمْ وَ ذَوِی بَأْسِکُمْ»
شما را چه می‌شود هرگز ره رستگاری نپویید و به راه عدل هدایت نشوید، آیا
در چنین شرایطی سزاوار است که من از شهر خارج شوم، هم اکنون باید مردی از
شما که من از شجاعت و دلاوری او راضی و به او اطمینان داشته باشم، به سوی
دشمن کوچ کند.
حب على عليه السلام در قرآن
استاد مرتضى مطهرى
قرآن
سخن پيامبران گذشته را كه نقل مى كند مى گويد همگان گفتند:«ما از مردم
مزدى نمى خواهيم، تنها اجر ما بر خداست».اما به پيغمبر خاتم خطاب مىكند:
قل لا اسالكم عليه اجرا الا المودة فى القربى(1) .
بگو از شما مزدى را درخواست نمى كنم مگر دوستى خويشاوندان نزديكم.
اينجا
جاى سؤال است كه چرا ساير پيامبران هيچ اجرى را مطالبه نكردند و نبى اكرم
براى رسالتش مطالبه مزد كرد،دوستى خويشاوندان نزديكش را به عنوان پاداش
رسالت از مردم خواست؟
قرآن خود به اين سؤال جواب مى دهد:
قل ما سالتكم من اجر فهو لكم ان اجرى الا على الله (2) .بگو مزدى را كه درخواست كردم چيزى است كه سودش عايد خود شماست.مزد من جز بر خدا نيست.
يعنى
آنچه را من به عنوان مزد خواستم عايد شما مى گردد نه عايد من.اين دوستى
كمندى استبراى تكامل و اصلاح خودتان.اين اسمش مزد است و الا در حقيقت خير
ديگرى است كه به شما پيشنهاد مى كنم،از اين نظر كه اهل البيت و خويشان
پيغمبر مردمى هستند كه گرد آلودگى نروند و دامنى پاك و پاكيزه دارند(حجور
طابت و طهرت)،محبت و شيفتگى آنان جز اطاعت از حق و پيروى از فضايل نتيجه
اى نبخشد و دوستى آنان است كه همچون اكسير،قلب ماهيت مى كند و كامل ساز
است.
مراد از«قربى»هر كه باشد مسلما از برجسته ترين مصاديق آن على عليه السلام است.فخر رازى مى گويد:
«زمخشرى
در كشاف روايت كرده:«چون اين آيه نازل گشت،گفتند:يا رسول الله!خويشاوندانى
كه بر ما محبتشان واجب است كيانند؟فرمود:على و فاطمه و پسران آنان».
از
اين روايت ثابت مى گردد كه اين چهار نفر«قرباى»پيغمبرند و بايست از
احترام و دوستى مردم برخوردار باشند،و بر اين مطلب از چند جهت مى توان
استدلال كرد:
1.آيه الا المودة فى القربى .
2.بدون
شك پيغمبر فاطمه را بسيار دوست مى داشت و مى فرمود:«فاطمه پاره تن من
است.بيازارد مرا هر چه او را بيازارد»و نيز على و حسنين را دوست مى
داشت،همچنانكه روايات بسيار و متواتر در اين باب رسيده است.پس دوستى آنان
بر همه امت واجب است
دانلود
توی بستر پهلو شکسته یک افتاده پهلو شکسته
على عليه السلام مظهر علم الهى
على
از جمله اولياء الله است كه در اين عرصه به مقام والايى كه در خور توان
انسان مى باشد،رسيده است.به آن مرحله اى كه كسى را ظرفيت و توانمندى
نيست به آن دستيازد.
على مظهر عليم و خبيرى است كه به آنچه هست و
آنچه در گذشته و آينده تحقق دارد آگاه مىباشد .على به تعليم الهى و به
تعليم معلم لدنى و شهر علم و فضيلت دروازه علم و آگاهى است كه
مى‌فرمايد:انا مدينة العلم و على بابها،انامدينة الجنة و على بابها «شهر
آگاهى و علم منم ليكن راه ورود به اين شهر و كليدهاى اين آگاهى على است.من
شهر فضيلت و بهشت هستم ليكن در ورودى آن على است».از راه على مى توان به
اين شهر راه يافت.
گرچه اين نوع از علم كه لدنى نام دارد تعليمى
نيست ليكن علم كسبى متداول مدرسه نيست و الا به تعليم الهى و به تعليم معلم
لدنى مى تواند تعليمى باشد:على عليه السلام عن رسول الله صلى الله عليه و
آله حدثنى بالف باب يفتح كل باب الف باب. «رسول الله صلى الله عليه و آله
بر من هزار در دانش گشود كه از هر درى هزار در ديگر گشوده مى شد.»على در
فضيلت آگاهى غيب و شهود بر وى شهود است و پرده ها از چشم وى بر كنارند
.همان پرده هايى كه روزى از چشم ديگران نيز كنار مى روند روز ديدن حقايق
روز آشكار شدن پنهان ها: يوم تبلى السرائر روزى كه ديد چشمها و چشم
انداز ديدهها گسترده مى شود:و فبصرك اليوم حديد.
افتخار على اين
است كه پردهها را خود كنار زده است و چشم انداز وى وسيع است.بر همين اساس
كه غيب و شهادت يكسان شده است مى گويد اگر پرده ها كنار رود به آگاهى و
يقين من افزوده نخواهد شد:لو كشف الغطاء ما ازدت يقينا. و بر همين اساس اين
چنين ادعاى منحصر به فرد مى كند:سلونى قبل ان تفقدنى فانى بطرق السماء
اعلم منى بطرق الأرض. «پيش از اين كه دستتان از من كوتاه شود از من سؤال
كنيد زيرا كه من آگاهى ام از آسمان ها بيش از زمين است».
جايگاه على در قرآن در رابطه با پيامبر (صلی الله علیه و آله)
در
سال نهم پس از هجرت پيامبر،گروهى به نمايندگى از نصاراى نجران يمن به
مدينه آمدند تا راجع به اسلام از پيامبر (صلی الله علیه و آله) سؤال هايى بكنند و با او
درباره دين به احتجاج پردازند .و ميان آنان با پيامبر بحث و گفتگويى شد كه
پيامبر در اين گفتگو موضع مثبت اسلام را نسبت به حضرت مسيح و تعليمات او
بيان كرد.و ليكن آنان در موضع منفى خود نسبت به تعليمات اسلامى پافشارى
كردند.آن گاه وحى نازل شد و پيامبر را مأمور به مباهله با آنان ساخت
.مباهله نفرين كردن دو گروه متخاصم است تا بدان وسيله خداوند بر آن كه باطل
است عذابش را نازل كند:«هر كس پس از روشن شدن جريان با تو مجادله كند.بگو
بياييد فرزندان و زنان و نزديكان خود را گرد آوريم،لابه و زارى كنيم و لعنت
خدا را نثار دروغگويان گردانيم».
پيامبر (صلی الله علیه و آله) به دليل مأموريتى كه
داشت دچار زحمت شد و آن گروه مسيحى را به مباهله دعوت كرد.نيشابورى در
تفسير:غرائب القرآن و عجائب الفرقان خود،مطلب زير را نقل كرده است:«پيامبر
به آنان فرمود:خداوند مرا مأمور كرده است كه اگر پذيراى برهان نشديد با شما
مباهله كنم،گفتند اى ابو القاسم!ما باز مى گرديم و درباره كار خود با هم
مشورت مى كنيم،آن گاه به نزد تو مى آييم.و چون بازگشتند به شخص دوم هيأت
نمايندگى كه مردى كاردان و با تدبير بود گفتند:اى عبد المسيح!نظر تو
چيست؟اوگفت:به خدا قسم اى جمعيت نصارا شما دانستيد كه محمد پيامبرى است
فرستاده از جانب خدا.و براستى سخن قاطع را درباره صاحبتان مسيح براى شما
بيان كرد.و به خدا سوگند،هرگز قومى با پيامبرى مباهله نكرد مگر آن كه بزرگ و
كوچك آنان از ميان رفتند.و شما اگر اين كار را بكنيد بيچاره مى شويد!اگر
خوش نداريد،در موضع خود بايستيد و بر دين خود پافشارى ورزيد و اين مرد را
به حال خود واگذاريد و به شهرهاى خود باز گرديد.
هيأت نمايندگى
مسيحيان به حضور پيامبر (صلی الله علیه و آله) آمد،ديدند او براى مباهله بيرون آمده است در
حالى كه عبايى از موى سياه بر دوش داشت؛حسين (علیه السلام) در آغوش آن حضرت بود و دست
حسن (علیه السلام) را در دست داشت و فاطمه (سلام الله علیها) در پى او حركت مى كرد،على (علیه السلام) نيز
پشت سر فاطمه حركت مى كرد،و پيامبر (صلی الله علیه و آله) به آنها مى گفت هر وقت من دعا
كردم شما آمين بگوييد.اسقف نجران رو به همراهان كرد و گفت:اى گروه نصارا!من
چهره هايى را مى بينم كه اگر دست به دعا بردارند و از خداوند بخواهند كه
كوه را از جا بكند،فورا خواهد كند!پس با او مباهله مكنيد كه هلاك مى شويد
و بر روى زمين تا روز قيامت يك مسيحى باقى نخواهد ماند.سپس،رو به پيامبر
كردند و گفتند:اى ابو القاسم!تصميم ما اين است كه با تو مباهله نكنيم...».
طبرى در تفسير خود از چندين طريق نقل كرده است كه پيامبر خدا (صلی الله علیه و آله) على،فاطمه،حسن و حسين را در داستان مباهله به همراه خود آورده بود.
و
در صحيح مسلم از سعد بن ابى وقاص روايت شده است كه چون اين آيه نازل
شد:«بياييد فرزندان و...خود را گرد آوريم»پيامبر خدا (صلی الله علیه و آله) على،فاطمه،حسن و
حسين را طلبيد و گفت:بارالها اينان اهل بيت منند». خداوند پيامبرش را مأمور
كرده بود تا به هيأت نمايندگى نجران بگويد:«بيائيد فرزندان،زنان و نزديكان
خود را گرد آوريم...»براى اطاعت اين فرمان پيامبر حسنين را حاضر كرد كه
پسران دختر او و در حقيقت فرزندان او بودند؛فاطمه را به حضور خواست كه او
برجستهترين زنان از اهل بيت رسول بود.و ليكن چرا به همراه آنان على را
آورده بود كه نه از پسران پيامبر است و نه از زنان او؟
براى
على در آيه مباركه جايى نيست،مگر اين كه داخل در فرموده خداى
متعال«انفسنا»باشد .براستى كه بردن على دليل بر اين است كه پيامبر خدا او
را به منزله خود به حساب مى آورد و اگر پيامبر خدا او را چنين به حساب مى
آورد پس،در حقيقت او را در ميان همه مسلمانان ممتاز دانسته است.پيامبر خدا
در موارد مختلفى صريحا مى فرمود:على از من است و من از اويم.و حبشى بن
جناده روايت كرده است كه او خود از پيامبر خدا شنيد كه مى فرمود:«على از
من است و من از او و كسى از جانب من كارى را انجام نمى دهد بجز على.».
بحث و گفتگوى ميان امام رضا (علیه السلام) و مأمون
چه
زيباست گفتگويى كه بين امام الرضا (علیه السلام) و مأمون اتفاق افتاد...مأمون به
امام رضا (علیه السلام) گفت:«چه دليلى بر امامت جدت وجود دارد؟»امام جواب داد:دليل بر
امامتش قول خداى تعالى :«و انفسنا و انفسكم»است.
مقصود حضرت رضا
(علیه السلام) اين است كه همراه بردن على (علیه السلام) در داستان مباهله،قرار دادن او به منزله
خود پيامبر (صلی الله علیه و آله) است و به منزله خود پيامبر (صلی الله علیه و آله) بودن آن است كه وى پيشواى
مسلمانان است.آن گاه مأمون گفت:اگر قول خداى تعالى:«و نساءنا و
نساءكم»نبود[حرف شما راست بود]امام (علیه السلام) در جواب فرمود:آرى اگر[پس از
آن]اين سخن خدا«و ابناءنا و ابناءكم»نمى بود.
منظور مأمون اين است
كه امكان دارد ميان مسلمانان كسى در فضيلت همسان با على باشد و ممكن است
همان شخص در نزد پيامبر به منزله نفس پيامبر (صلی الله علیه و آله) بوده باشد.و ليكن پيامبر
نخواسته است همه اشخاصى را كه همانند خود مى بيند،به همراه آورد،بلكه يكى
از آنان را احضار كرده است و او على است.و دليلى بر اين مطلب
كلمه«نساءنا»است كه شايسته است تمام زنان منتسب به پيامبر (صلی الله علیه و آله) از جهت نسبت و
همسرى را مشمول آن بدانيم،و ليكن پيامبر (صلی الله علیه و آله) يكى از آنان را كه از جهت
نسبت انتساب به او دارد احضار كرد،و او فاطمه (سلام الله علیها) بود به عنوان نمونه اى
از زنانى كه انتساب به آن حضرت دارند.
حضرت رضا (علیه السلام) به او جواب داد
كه اگر زنان ديگر برابر با فاطمه بودند آنان را نيز با فاطمه (سلام الله علیها) همراه مى
برد چنان كه پيامبر (صلی الله علیه و آله) ،حسن و حسين (علیهم السلام) را با هم احضار فرمود چون آن دو
برابرند.يكى از آنها را تنها به عنوان نمونه فرزندان احضار نكرد،و به همين
دليل همراه بردن على (علیه السلام) دليل بر اين است كه على (علیه السلام) تنها مردى است كه
پيامبر او را همانند خود به حساب مى آورد.
ماجرای حب پیامبر به علی(علیه السلام)
روايت
شده است كه عمرو بن عاص از پيامبر (صلی الله علیه و آله) راجع به محبوبترين مردان از ميان
همه مردم در نظر خود پرسيد.جواب داد:ابو بكر.دوباره پرسيد:بعد از ابو بكر
چه كسى؟فرمود:عمر.پس ابن عاص گفت:جايگاه على كجا؟پيامبر (صلی الله علیه و آله) نگاهى به
حاضران كرده فرمود:«اين مرد از كسى مى پرسد كه خود من است».
صفحات
گذشته روشن ساخت كه پيامبر بزرگ برادرى خود را با على به امت اعلان فرمود و
اعلان اين مطلب پس از هجرت انجام وعدهاى نبود كه پيامبر پيش از هجرت وعده
داده بود،بلكه پيامبر پيش از آن به وعده خود با على عمل كرده بود،آن گاه
كه در يوم الدار با او عقد اخوت بست،در حالى كه به او وعده نداد كه اين
برادرى را در آينده به مسلمانان اعلان خواهد كرد.
البته پيامبر (صلی الله علیه و آله)
آن كار را علنى و رو در رو انجام داد،زيرا او مىديد على استحقاق اين
بزرگداشت بىنظير را دارد،و از طرفى،اين اعلان امت را در آينده براى رهبرى و
زمامدارى على آماده مىسازد و رهنمود بر شاخص هدايتى است كه پس از پيامبر
(صلی الله علیه و آله) امت بدان نياز خواهد داشت.
چون پسنديده بود كه پيامبر (صلی الله علیه و آله) براى
امت روشن سازد كه او به على مقام اخوت خود را اعطا كرده است و نيز ضرورت
داشت تا براى امت بيان كند كه به على دو مقام وصايت و خلافت را كه در يوم
الدار نيز در حضور اعضاى فاميل اعلان داشته بود،مرحمت كرده است.براستى كه
بزرگترين چيزى كه امت پس از ايمان به رسالت نيازمند آن است اين است كه جاى
امنى براى خود پيدا كند تا بعد از پيامبر به آن پناه ببرد.رهبرى شايسته
همان است كه ضامن استمرار رسالت و صفاى آن باشد،و امت را در طول قرون آينده
از گمراهى در امان نگهدارد.
و پيامبر (صلی الله علیه و آله) براى اعلان آن به امت در
سال دهم پس از هجرت روزى را در حجة الوداع انتخاب كرد.پس در حضور هزاران
فرد حجگزار ولايت على را اعلان فرمود.ولايت بر امور مسلمانان بعد از پيامبر
طبق پيمانى از طرف پيامبر (صلی الله علیه و آله) به معنى جانشينى و متضمن وصايت است.پيامبر
(صلی الله علیه و آله) با هر كه پيمان ببندد تا امور مسلمانان را عهدهدار شود،همو جانشين
اوست.
انديشه هاى اجتماعى - سیاسی امیر المومنین(علیه السلام)
آزادی از نگاه امیر المؤمنین
على
امير المؤمنين با خوارج در منتهى درجه آزادى و دموكراسى رفتار كرد.او
خليفه است و آنها رعيتش،هر گونه اعمال سياستى برايش مقدور بود اما او
زندانشان نكرد و شلاقشان نزد و حتى سهميه آنان را از بيت المال قطع نكرد،به
آنها نيز همچون ساير افراد مىنگريست.اين مطلب در تاريخ زندگى على عجيب
نيست اما چيزى است كه در دنيا كمتر نمونه دارد.آنها در همه جا در اظهار
عقيده آزاد بودند و حضرت خودش و اصحابش با عقيده آزاد با آنان روبرو
مىشدند و صحبت مىكردند،طرفين استدلال مىكردند،استدلال يكديگر را جواب
مىگفتند.
شايد اين مقدار آزادى در دنيا بىسابقه باشد كه حكومتى با
مخالفين خود تا اين درجه با دموكراسى رفتار كرده باشد.مىآمدند در مسجد و
در سخنرانى و خطابه على پارازيت ايجاد مىكردند.روزى امير المؤمنين بر منبر
بود.مردى آمد و سؤال كرد.على بالبديهه جواب گفت.يكى از خارجيها از بين
مردم فرياد زد:«قاتله الله ما افقهه»(خدا بكشد اين را،چقدر دانشمند
است!).ديگران خواستند متعرضش شوند اما على فرمود رهايش كنيد،او به من تنها
فحش داد.
خوارج در نماز جماعتبه على اقتدا نمىكردند زيرا او را
كافر مىپنداشتند.به مسجد مىآمدند و با على نماز نمىگذاردند و احيانا او
را مىآزردند.على روزى به نماز ايستاده و مردم نيز به او اقتدا
كردهاند.يكى از خوارج به نام ابن الكواء فريادش بلند شد و آيهاى را به
عنوان كنايه به على،بلند خواند:
و لقد اوحى اليك و الى الذين من قبلك لئن اشركت ليحبطن عملك و لتكونن من الخاسرين .
اين
آيه خطاب به پيغمبر است كه به تو و همچنين پيغمبران قبل از تو وحى شد كه
اگر مشرك شوى اعمالت از بين مىرود و از زيانكاران خواهى بود.ابن الكواء با
خواندن اين آيه خواستبه على گوشه بزند كه سوابق تو را در اسلام
مىدانيم،اول مسلمان هستى،پيغمبر تو را به برادرى انتخاب كرد،در ليلة
المبيت فداكارى درخشانى كردى و در بستر پيغمبر خفتى،خودت را طعمه شمشيرها
قراردادى و بالاخره خدمات تو به اسلام قابل انكار نيست،اما خدا به پيغمبرش
هم گفته اگر مشرك بشوى عمالتبه هدر مىرود،و چون تو اكنون كافر شدى اعمال
گذشته را به هدر دادى.
على در مقابل چه كرد؟!تا صداى او به قرآن
بلند شد،سكوت كرد تا آيه را به آخر رساند.همينكه به آخر رساند،على نماز را
ادامه داد.باز ابن الكواء آيه را تكرار كرد و بلافاصله على سكوت نمود.على
سكوت مى‌كرد چون دستور قرآن است كه:
اذا قرىء القرآن فاستمعوا له و انصتوا .
هنگامى كه قرآن خوانده مىشود گوش فرا دهيد و خاموش شويد.
و به همين دليل است كه وقتى امام جماعت مشغول قرائت است مامومين بايد ساكتباشند و گوش كنند.
بعد از چند مرتبهاى كه آيه را تكرار كرد و مىخواست وضع نماز را بهم زند،على اين آيه را خواند:
.فاصبر ان وعد الله حق و لا يستخفنك الذين لا يوقنون.
صبر كن،وعده خدا حق است و فرا خواهد رسيد.اين مردم بى ايمان و يقين،تو را تكان ندهند و سبكسارت نكنند.
ديگر اعتنا نكرد و به نماز خود ادامه داد.
مردم از ديدگاه على عليه السلام
امام
على عليه السلام كه از لحاظ انديشه افزون بر انديشه و تفكر انسانى، متصل
به مبدأ وحى الهى مى باشد. از لحاظ ديدگاه و ايده در اين راستا نوع گرايى و
مردم گرايى خويش را به عنوان يك ايده و ارزش دينى و انسانى مطرح مىنمايد.
در بخشى از فرمايش خويش به امام مجتبى مى فرمايد: فرزندم خود را معيار عمل
خويش با مردم قرار ده. آنچه براى خودت خوشايند است بر مردم نيز روا بدار و
از آن چه گريزان هستى بر مردم مپسند. همان گونه كه ستم بر خويش روا نمى
دارى بر مردم نيز ستم مكن. با مردم به نيكى رفتار كن همان گونه كه دوست
دارى با تو به نيكى رفتار كنند. هر رفتارى كه در حق خود بر نمىتابى بر
ديگران نيز خوش مدار. آنچه بر خود مى پسندى بر ديگران نيز بپسند. آنچه نمى
دانى به زبان نياور گر چه دانستههاى تو اندك باشد و گفته كه نمى پذيرى
درباره تو گفته شود به ديگران مگو .
و نيز به استاندار مصر مالك
اشتر نخعى هنگام گسيل ايشان به آن ديار فرمان مى دهد، با مردم با كمال
ملاطفت و مهربانى برخورد كند، با مردم منصفانه رفتار كند: انصف الناس. قلب
خويش را پر كن از محبت و رأفت مردم. « و اشعر قلبك الرحمة للرعية و المحبة
لهم » . با مردم به گونه حيوان درنده كه دريدن آنان را مغتنم مى داند
برخورد مكن زيرا مردم به دو گروهند يا برادر دينى تو و يا همانند تو انسان
هستند:
فانهم صنفان اما اخ لك فى الدين او نظير لك فى الخلق.
مردم گر چه در باورهاى دينى با تو همگام نبوده و دگر انديش هستند، ليكن بر
خورد تو با آنها بايد انسانى باشد.اين محور پيام امام همام خطاب به والى
مصر و نماينده دولت است . دولت مظهر قدرت و سطوت و قهر و غلبه است و چه بسا
در مواردى بى جا از قدرت قهريه و خشونت بهره ورى مى نمايد.امام با صدور
اين پيام اين چنين قوه مديريت جامعه را به عطوفت و مهربانى و تجلى اين ارزش
فرا مى خواند و بگونهاى اين ارزش را متبلور مى نمايد كه جامعه دينى و غير
دينى را پوشش مى دهد و به صورت فراگير فرمان مهربانى صادر مى كند.
دانلود
ذکر اعجاز من نغمه پرواز من یا علی حیدر
جامعه
دينى تبلور مهربانى است و خشونت در نهاد سياسى اسلام و ارزشهاى اجتماعى
دينى جاى پا ندارد. خشونت و شمشير دين 'برابر مردم دين باور و حتى مردم غير
دينى نيست . تيغى كه دين به دست رهبران الهى مى دهد براى مبارزه با تباهى و
آلودگى هاى واگير است.نه براى چالش و مقابله با مردم.تيغ دين همانند تيغ
يك جراح و پزشك مهربان و آگاه و درد آشنا است.دين الهى هيچ گاه مقابل و رو
در روى مردم نيست تا نيازى به شمشير در استقرار آن باشد. جامعه دينى تبلور
صميميت و مهربانىهاست كه در سايه آن ارزشهاى انسانى و الهى به بار مى
نشيند.استقرار دين برخواسته از نهاد فطرت و خواستههاى فطرى و مهر و صميميت
است نه خشونت كه از خشونت ' پيوند ساخته نيست.
امام على عليه
السلام خود مظهر اين ارزش است.در تمام زندگى با مردم با ملاطفت و مهربانى و
مردم دارى برخورد مى كند.امام به مردم ارزش مى نهد در مقابل حقوق اجتماعى
آنان و حقوق اساسى مردم ' سخت پر تلاش و حساس است و خود را متعهد در راستاى
آماده سازى بسترها براى تأمين حقوق انسانى مردم مى داند.
در فراز و
نشيب زندگى امام كه از تفاوتهاى چشمگير خانه نشينى تا اوج دوران
زمامدارى، اين ارزشها متبلور است.در جنگها، صلحها، و موضعگيرهاى امام،
تلاش جهت زدودن خشونت از چهره دين و جامعه دينى و بارور نمودن ايجاد ارتباط
و انس و صميميت مى باشد. امامى كه در برابر اشك سوزان يتيم زانو مى زند و
در برابر ناتوانى بيوهگان خود را نا آرام و بى تاب مى بيند. و براى به خطر
افتادن و امنيت زن يهودى كه در تعهد اسلام مى زيد، آنچنان آشفته مى شود كه
مرگ را براى انسان غيرتمند آرزو مى كند. در جنبه عملكرد ' امام در طول
زندگى به خصوص در دوران زمامدارى خويش اين حقيقت را متجلى ساخته است.
امام
مردم را محور حكومت مى داند و حكومت را در راستاى تحقق ارزشهاى الهى و
تأمين خواسته هاى مردم شكل مى دهد.هيچ گاه حكومت را تحميل بر مردم نمى
دانست، گر چه از ديدگاه امام كه ديدگاه حق است حكومتدارى خويش را از جانب
خدا بر مردم مشروع و روا مى دانست.ليكن در استقرار اين ارزش هيچ گاه تحميل
را بر مردم روا نمى دانست و در پذيرش حكومت رضايت مردم را زمينه ساز اساسى '
باور داشت.بدين سبب بر مشاركت و بيعت مردم با حكومت اهتمام مى ورزيد، كه
حكومت ولو حق مدار باشد اگر مردم خواهان آن نباشند، مستقر و پايدار نخواهد
شد. بدين جهت بر رضايت و مشاركت مردم پا فشارى دارد.مى فرمايد بيعت مردم
بايد از صميم دل و رضايت خاطر باشد: و لا تكون الا عن رضا المسلمين. و نيز
مى فرمايد: من ايدهام همان خواسته هاى مردم است: الا و انه ليس لى امر
دونكم. بازتاب اين بخش از نوشتار ' اين پيام را ندا مى دهد كه چهره على
عليه السلام بخصوص در دوران حكومت دارى يك چهره مردمدار و صميمى و مهربان
است. امام در زندگى فردى و اجتماعى خويش بدور از هر گونه خوشنت، بهرهورى
از نيروى قهريه براى تحقق ارزشها مىباشد.
امام صميمى ترين
زمامدار و مردمى ترين حكومت مدار است و در متجلى نمودن اين ارزشها از پا
نمى نشيند.امام عليه السلام از بكارگيرى اهرم فشار و خشونت در برابر مردم '
گريزان است و هيچ گاه حتى ارزشهاى دينى را با قهر خشونت در برابر عموم
مردم مستقر نمى سازد .
البته بايد به اين نكته اشاره شود كه تلاش
براى استقرار مردمدارى ناسازگار با خشونت و بهره ورى از نيروى قهريه در
موارد لازم نمى باشد. امام حق مدار در معيارها و مردم مدار در تأمين خواسته
هاى مشروع مردم است.
در عين حال در برابر شاخصه اى فساد و
تبهكارى سخت خشن بوده و ريشه هاى فساد را با طرفندهاى گوناگون حتى با تيغ
جراحى و خشونت ريشه كن مى كند. امام عطوف و مهربان و مردم دار همان امامى
است كه از شمشيرش خون سران كفر و فساد نفاق مى چكد و بغض كينه وى در
قلبهاى تنگ و ديدگان كور آنان موج مى زند. كه اگر در جاذبه افراد ' سر آمد
است ' در دافعه نيز الگوى همگان است. محور عطوفت و مردم دارى با محور
خشونت در موارد لازم كه موارد بسيار اندك هم مى باشد، نبايد آميخته شود و
بين اين دو ناسازگارى وجود ندارد. همان گونه كه خشن و دل سخت معرفى كردن
امام چهره واژگون از امام است، نفى خشونت و قهريه از امام همام نيز واژگونى
ديگرى است كه هر دو ناشى از كژانديشى و سوء برداشت و نگرش يك سويه مى باشد
.
چهره على قدردان حضور مردم در صحنه هاى اجتماعى و سياسى است. و
اين موضوع از اين جهت حايز اهميت است كه چهره امام را برخى گريزان از مردم و
يا گلايهمند و يا بى تفاوت نسبت به مردم مطرح مى نمايند.اين موضعها با
چهره عطوف امام ناسازوار است.امام در اظهارات خويش به خصوص در خطابههاى
خويش مانند خطبه 27،گاهى از مردم گلايه مى كند، ليكن اين اظهارات در فضاهاى
خاص است و به هيچ وجه با مردم دارى حضرت ناسازگارى نخواهد داشت. كه توضيح
بيشتر آن در بخش بررسى روحيات مردم كوفه در همين نوشتار آمده است. با اين
بيان روشن مى شود كه مردم داراى يكى از محورهاى ارزشى در سيره امام به ويژه
در حكومتدارى است، كه براى همگان الگو است.
توبه از ديدگاه حضرت على عليه السلام
توبه
به عنوان عامل اساسى در پالايش درون انسان و اصلاح اخلاق او كه ضامن سعادت
انسان است، جلوه خاصى در سخنان حكيمانه حضرت اميرالمؤمنين على(علیه السلام) دارد كه
به نمونههايى از آن اشاره مىشود.
1 - «هيچ شفاعت كنندهاى مفيدتر از توبه نيست».
2 - «آن را كه توبه روزى كردند، از قبول گرديدن محروم نباشد».
3 - « در دنيا خيرى نبود جز دو كس را: يكى آن كه گناهى ورزيد و به توبه آن گناهان را در رسيد و ديگر آن كه در كارهاى نيكو شتابيد».
4 - «خداوند در توبه را به روى بنده نمىگشايد و در آمرزش را بر وى ببندد».
و در مورد توبه كامل و معناى حقيقى استغفار مى فرمايد
«استغفار درجه بلند رتبگان است و شش معنى براى آن است:
نخست: پشيمانى بر آنچه گذشت، دوم: عزم بر ترك بازگشت
خوف و رجاء
1 - بهترين كارها اميد و ترس به خداوند را بحد اعتدال داشتن است»
2 - «از پروردگارت بترس ترسيدنى كه تو را از اميد به وى مشغول سازد و به وى اميد داشته باش اميد كسى كه تو را از بيمش اميد نباشد
3
- «از خدا بترس ترسيدن كسى كه دلش را بفكر مشغول ساخته (و خاطر از جز خداى
پرداخته است) زيرا كه ترس از خدا مركبى راهوار و ايمن و زندانى براى نفس
است از (ارتكاب) گناهان»
4 - «بترس (از آخرت) تا ايمن باشى و ايمن نباش تا بترسى»
5 - «ترس از خدا براى كسيكه آنرا شعار و تن پوش خود قرار دهد ايمنى (از عذاب آخرت) مى آورد»
6 - «ترس از خدا شهپر ايمان است»
شهادت امام على ( علیه السلام )
بعد
از جنگ نهروان و سركوب خوارج برخى از خوارج از جمله عبدالرحمان
بن ملجم مرادى ، و برك‌بن‌عبدالله‌تميمى و عمروبن بكر تميمى در يكى
از شبها گرد هم آمدند و اوضاع آن روز و خونريزى‌ها و جنگهاى داخلى را
بررسى كردند و از نهروان و كشتگان خود ياد كردند و سرانجام به اين
نتيجه رسيدند كه باعث اين خونريزى و برادركشى حضرت‌على ( علیه السلام ) و
معاويه و عمروعاص است .
و اگر اين سه نفر از ميان
برداشته‌شوند ، مسلمانان تكليف خود را خواهنددانست . سپس با هم پيمان
بستند كه هر يك از آنان متعهد كشتن يكى از سه نفر گردد . ابن‌ملجم
متعهد قتل امام على ( علیه السلام ) شد و در شب نوزدهم ماه رمضان همراه چند
نفر در مسجد كوفه نشستند .
آن شب حضرت‌على ( علیه السلام) در خانه
دخترش مهمان بودند و از واقعه صبح با خبر بودند ، وقتى موضوع را با
دخترش در ميان نهاد ، ام‌كلثوم گفت : فردا جعده را به مسجد بفرستيد .
حضرت‌على ( علیه السلام ) فرمود : از قضاى الهى نمى‌توان گريخت . آنگاه
كمربند خود را محكم بست و در حالى كه اين دو بيت را زمزمه مى‌كرد
عازم مسجد شد .
كمر خود را براى مرگ محكم ببند ، زيرا مرگ تو
را ملاقات خواهدكرد . و از مرگ ، آنگاه كه به سراى تو درآيد ( 10 ) .
جزع و فرياد مكن ابن‌ملجم ، در حالى كه حضرت‌على ( علیه السلام ) در سجده
بودند ، ضربتى بر فرق مبارك خون از سر حضرتش در محراب جارى شد و
محاسن ( 11 ) آن حضرت وارد ساخت . شريفش را رنگين كرد .
در
اين حال آن حضرت فرمود : " فزت و رب الكعبه " به خداى كعبه سوگند
كه رستگار شدم سپس آيه 55 سوره طه را تلاوت فرمود :
"
شما را از خاك آفريديم و در آن بازتان مى‌گردانيم و بار ديگر از آن (
12 ) بيرونتان مى‌آوريم . حضرت‌على ( ع ) در واپسين لحظات زندگى
نيز به فكر صلاح و سعادت مردم بود و به فرزندان و بستگان و تمام
مسلمانان چنين وصيت فرمود :
" شما را به پرهيزكارى سفارش
مى‌كنم و به اينكه كارهاى خود را منظم كنيد و اينكه همواره در فكر
اصلاح بين مسلمانان باشيد . يتيمان را فراموش نكنيد ، حقوق همسايگان
را مراعات كنيد . قرآن را برنامه‌ى عملى خود قرار دهيد . نماز را
بسيار گرامى بداريد كه ستون دين شماست ."
حضرت على ( ع )
در 21 ماه رمضان به شهادت رسيد و در نجف اشرف به خاك سپرده‌شد ، و
مزارش ميعادگاه عاشقان حق و حقيقت شد .
دانلود
با روی سیاه با گریه و آه / از راه اومدم با بار گناه