۱۸:۳۸
اولا
کسانی که از جنت اخراج شدند، همه انسان ها نبودند. بلکه آدم و حوا از جنت
هبوط یافتند. یعنی قرار نبوده که نسل آدم، در آن جنت، زندگی ابدی داشته
باشد. بلکه همان طور که در گفتگوی فرشتگان با خدا مطرح شد، خلقت انسان،
برای زندگی در کره خاکی بوده است:
وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ
لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً ۖ قَالُوا
أَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاء (۳۱ بقره) و(بیاد
بیاور) هنگامی را که پروردگارت به فرشتگان گفت:« من در زمین جانشینی قرار
خواهم داد». گفتند: «آیا کسی را در آن قرار می دهی که در آن فساد و خونریزی
کند؟
ثانیا جنتی که آدم و حوا در آن ساکن بودند، باغ پردرختی بوده،
نه بهشتی که مومنان پس از قیامت بدان وارد می شوند. چون بهشت بعد قیامت،
بهشت پاداش است و قرار گرفتن از ابتدای خلقت در آن معنا ندارد.
ثالثا مساله خوردن یک سیب یا گندم و ... نیست. و این نوع تصور
همان القای شیطانی است که همیشه می خواهد گناه را کوچک جلوه دهد. خوردن آن
میوه ممنوعه ، سمبل حرص و طمع است. سمبل فریب خوردن و پذیرش سخن دشمن
سرسخت انسان است. سمبل بی اعتنایی به نصیحت نجات بخش خداست. و ... و الا
خدای متعال و بخشنده، این همه نعمت مختلف را نصیب انسان نموده که انسان از
شمارش آن هم عاجز است.
رابعا در همان هبوط آدم و حوا ، لطف و رحمت الهی دیده می شود.
چرا که این ماجرا، کلاس آموزشی ورود به دنیا بود. و اگر کسی چشم و گوشش را
باز کند ، از این ماجرا عمق دشمنی شیطان، سعادت بودن اطاعت از دستورات
الهی، باز بودن راه توبه و جبران خطاها و ... را می آموزد و این که در دین
الهی این قدر بر این ماجرا تاکید شده است، به همین دلیل است.
به هر حال به قول شاعر:
باران که در لطافت طبعش خلاف نیست
در باغ لاله روید و در شوره زار خس.
همین داستان آدم و حوا، برای عاقلان پند و درس است و برای جاهلان دستمایه بی ادبی به محضر الهی
(وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ ۙ وَلَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا) [سورة اﻹسراء ۸۲] و از قرآن آنچه را که شفا و رحمت برای مؤمنان است؛ نازل می کنیم، و ستمکاران را جز زیان نمی افزاید.