شعر سرودن در مصائب اهل بیت در نزد ایشان جایگاه ارزشمندی داشته است و
روایات متعددی در این باره بیان شده است که تنها چند نمونه از آن را تقدیم
می کنم:
« در كتاب امالى از ابو عماره نقل میكند كه گفت: امام جعفر صادق
بمن فرمود: شعرى در باره امام حسین علیه السّلام براى من بگو! وقتى من شعر
در عزاى حسین گفتم آن حضرت گریان شد. دوباره شعر گفتم و آن بزرگوار گریان
شد بخدا قسم من همچنان شعر میگفتم و آن حضرت مى گریست تا اینكه صداى گریه
رااز خانه آن برگزیده خدا شنیدم.
سپس امام جعفر صادق (ع) به من فرمود: اى ابو عماره! كسى كه در عزاى امام
حسین شعر بگوید و تعداد پنجاه نفر را بگریاند بهشت بر او واجب خواهد شد.
اگر
كسى در عزاى حسین شعر بگوید و تعداد سى نفر را گریان كند. جزاى او بهشت
است. هر كسى در مصیبت امام حسین شعر بگوید و تعداد بیست نفر را بگریه
درآورد بهشت جزاى او خواهد بود. كسى كه در عزاى حسین شعر بگوید و تعداد ده
نفر را گریان نماید بهشت از براى او است. و هر كسى كه در عزاى حسین شعر
بگوید و یك نفر را گریان كند جزایش بهشت خواهد بود. اگر كسى در عزاى امام
حسین شعر بگوید و خودش گریه كند اهل بهشت مىشود. اگر شخصى در مصیبت امام
حسین شعر بگوید و خویشتن را شبیه به گریهكننده نماید جزاى وى بهشت خواهد
بود.»
[۱]«
در كتاب رجال كشى از زید شحام نقل میكند كه گفت: ما و گروهى از كوفىها در
حضور امام جعفر صادق علیه السّلام نشسته بودیم كه جعفر بن عفان بحضور امام
صادق(ع) مشرف شد. حضرت صادق(ع) وى را نزدیك خود جاى داد و به او فرمود:
اى
جعفر! گفت: لبیك! خدا مرا فداى تو كند. فرمود: به من این طور رسیده كه تو
خیلى خوب در باره امام حسین علیه السّلام شعر میگوئى؟ گفت: آرى فداى تو
شوم. فرمود: پس شعر بگو! وقتى وى شعر گفت: امام صادق علیه السّلام به قدرى
گریه كرد كه اشكهاى آن حضرت به گونهها و ریش مباركش فرو ریخت و افرادى هم
كه حضور داشتند گریان شدند.
سپس حضرت صادق علیه السّلام فرمود: اى
جعفر! بخدا قسم ملائكه مقرب خدا شعر تو را كه در اینجا براى امام حسین گفتى
شنیدند و بیشتر از ما گریه كردند.
اى جعفر! خدا الساعه بهشت را بر تو واجب نمود و تو را آمرزید. آنگاه فرمود: اى جعفر! آیا زیادتر از این براى تو بگویم؟
گفت:
آرى اى مولاى من. فرمود: احدى نیست كه در باره مصیبت امام حسین شعر بگوید
و گریه كند و دیگران را گریان نماید مگر اینكه خدا بهشت را بر او واجب
میكند و او را مى آمرزد.»
[۲]«كمیت»
ازجمله كسانی است كه در مصیبت ابا عبدالله(ع) شعرسرود و در محضرامام
باقر(ع) خواند و امام باقر(ع) بسیار گریستند. و خطاب به كمیت فرمودند:«ای
كمیت! اگرسرمایه ای داشتیم در پاداش این شعرت به تو می بخشیدیم؛ اما پاداش
تو همان دعایی است كه رسول خدا(ص) درباره حسان بن ثابت فرمودند:كه همواره
به جهت دفاع ازما اهل بیت(ع)مورد تأیید روح القدس خواهی بود.
[۳]دعبل
خزائی، از جمله افرادی است كه درمصیبت امام حسین(ع)در حضور امام رضا(ع)
مرثیه ای كه سروده بود را خواند، كه صدای گریه امام رضا(ع) و اهل بیت آن
حضرت بلند شد.
[۴][۱]. بحار الأنوار، ج۴۴، ص: ۲۸۲.
[۲]. بحار الأنوار، ج۴۴، ص: ۲۸۳.
[۳]. مصباح المتهجد، ص۷۱۳.
[۴]. بحارالانوارج۴۵ص۲۵۷.