ظرفیت دنیا آن قدر محدود و حقیر است که در مقابل بهشت، جز صفر نخواهد بود.
هر غذایی هر چند لذیذ، کمی بیش از حد معمول خورده شود، غیر از بیماریهای
عجیب و غریب آینده، دل درد فوری را در پی خواهد داشت. و لذتش نیز پس از
چند دقیقه (زمان خوردن) تمام خواهد شد و جز خیالی باقی نخواهد ماند که از
سنخ عالم ماده نیست و ارتباط قطعی ای با ماده غذایی ندارد.
هر منظره ای هر چند بسیار زیبا و جذاب، پس از زمان کوتاه، عادی خواهد شد.
هر تفریحی پس از زمان کوتاه به خستگی منجر خواهد شد.
و به همین دلیل است که افراد مرفه، و دارای امکانات هر گونه عیاشی، غالبا به مواد مخدر و انواع اعتیادها روی می آورند. و در واقع کاری می کنند که به قول خودشان به عالم هپروت و بی خبری بروند.
و حتی اگر آمیختگی آنی لذت ها، با ناملایمات را نبینیم، یک سوال ساده، لذت را فرو می پاشاند و چیزی از آن باقی نخواهد گذاشت:
(أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ) [سورة الشعراء ۱۴۶] آیا (می پندارید که) شما در (نعمتهایی) اینجا ایمن رها می کنند ؟!
و این خاصیت دنیاست که غم زمستان، عیش بهار را مکدر می کند.
و انسانی که مرگ و مرض و بلا را می بیند، عیش آنی او نیز مکدر خواهد شد.
حال چگونه چنین دنیای حقیری را می توان با بهشت مقایسه کرد؟
بهشتی که از حیث زمانی بی انتهاست.
مرض و از دست دادن موهبت ها در آن بی معناست.
لذت های جسمی در افق عالی عقلی گنجانده شده اند و علیرغم تنوع بسیار و عدم تکرار و عدم تکدر همراه لذت و عدم محدودیت و ... انسان خود را در دل لذات ، دچار حیوانیت نمی بیند و هر لذتش از افقی انسانی و با ملاحظه رضایت ربوبی است.
و اینجاست که باید گفت:
(لِمِثْلِ هَٰذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ) [سورة الصافات ۶۱] (آری) عمل کنندگان باید برای چنین (پاداشی) عمل کنند.
وَهُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ و در آنچه دلشان بخواهد جاودانه (متنعم) هستند.
و البته این همه جز آن است که دین را با انگیزه هایی عالی تر می توان تبلیغ کرد که لزوم سپاسگذاری، عالی بودن بندگی، ضمانت انسانیت، ارتقای اخلاقیات و ... بخشی از آن است.