دوستی از فرنگ برگشته بود ایران. بعد از یکی دو روز رفت تو خیابونای شهر
گشتی بزنه و تجدید خاطره کنه. اما یه چیز به شدت اون رو شگفت زده کرده بود:
گفت: یعنی این همه زن روسپی تو خیابونای شهر فراوونه ؟! چقدر وضع مملکت خراب شده !
گفتم: اینقدرا هم که تو میگی خراب
نیست؛ چرا همچین حرفی
میزنی؟
گفت: مثلا این پوتین ها و کفش های پاشنه بلندی که پوشیدن!
گفتم: چه ربطی داره؟
گفت: آخه کفش هایی که این دخترا پوشیدن توی اروپا مخصوص زنای روسپی هستش و این کفش های پاشنه بلند به
نوعی معرف کار اونها هست. این پوتین و
کفش ها بخاطر ساختاری که دارن منجر به نوعی طرز
راه رفتن میشن که چنین تلقی رو در فرد
بیننده ایجاد میکنه.
گفتم: آخه این دخترا که خیلی هاشون
چنین نیتی ندارن؛ یا بخاطر زیبایی می پوشن یا بخاطر مد !
گفت: اون مردی که
ظاهر این دختر رو میبینه کاری به
باطنش نداره و نیت و دل پاک اون دختر براش هیچ اهمیتی نداره. قبل از اینکه صحبتی بین اونا رد و بدل شده باشه، تیپ و ظاهر اون دختر پیام خودش رو رسونده …! اصلا خود تولید کننده
این کفش و پوتین ها کاربری جنسشون رو با اسمی که روش گذاشتن تعیین کردن.
گفتم: مگه این پوتین ها اسم خاصی دارن؟
گفت: F. U. C. K. me Boots
دیگه حرفی برای گفتن نداشتم و سعی
کردم بحثو عوض کنم. فقط دلم از این همه
بی فکری و ناآگاهی و البته پاکی دخترای شهر سوخت. پیش خودم گفتم این که
فقط یه پوتین خشک و خالیه؛ پس منظور تولید کنندگان این مانتو های تنگ و کوتاه و چسبان و نازک چیه؟ میخوان
دخترای مارو به کجا بکشونن؟
******************************