جواب این سوال در تعریف بدبختی و بیچارگی است. واقعا بدبختی چیست؟
کسی که معاد را باور کرده و زندگی خود را منحصر به این دنیا نکرده و حیات اصلی را در عالمی دیگر می داند، چه چیزی را بدبختی می داند؟
وَ ما هذِهِ الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاَّ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوانُ لَوْ كانُوا یَعْلَمُونَ؛
(عنکبوت/۶۴) زندگانى این دنیا چیزى جز لهو و لعب نیست. اگر بدانند، سراى آخرت سراى زندگانى است.
کسی که دنیا را مزرعه آخرت می داند، به نیکی دریافته که این دنیا، محل آسایش و استراحت نیست. بلکه میدانی برای عمل و تلاش است.
فرض
کنید که مسابقه ای برگزار شده، و شرکت کنندگان باید مسیری بیست کیلومتری
را بدوند، یک نفر با رنج و زحمت زیاد با سرعت به سمت انتهای مسیر می شتابد.
در راه می بیند که یک عده نشسته اند و مشغول خوردن غذا هستند، عده دیگری
نشسته اند و با یکدیگر گفتگو می کنند و ... آیا این دونده، هرگز خود را
بدبخت و بیچاره می خواند؟ یا مسرور است که متوجه بهترین عمل شده و مشغول
انجام آن است؟
با این نگاه آنچه در ابتدا اسم بدبختی به آن داده
ایم، بستری برای رشد و تعالی می شود، تا آنجا که بدترین محیط ها، عالی
ترین ثمرات را به بار می نشاند:
وَ
ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذینَ آمَنُوا امْرَأَتَ فِرْعَوْنَ إِذْ
قالَتْ رَبِّ ابْنِ لی عِنْدَكَ بَیْتاً فِی الْجَنَّةِ وَ نَجِّنی مِنْ
فِرْعَوْنَ وَ عَمَلِهِ وَ نَجِّنی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمینَ؛ (تحریم/۱۱) و
نیز خداى تعالى براى كسانى كه ایمان آوردند مثلى مىزند و آن داستان همسر
فرعون است كه گفت: پروردگارا نزد خودت برایم خانهاى در بهشت بنا كن و
مرا از فرعون و عمل او نجات بده و از مردم ستمكار برهان. و خدای تعالی نیز بندگان را متفاوت آفریده و هر کدام از آنها را به شکلی مورد آزمایش و امتحان قرار می دهد:
در
حدیثی قدسی از قول خدای تعالی آمده است: بعضى را كور و بعضى را بینا، بعضى
را كوتاه قد و برخى را بلند قد، بعضى را زیبا و بعضى را زشت، بعضى را عالم
و برخى را جاهل، بعضى را فقیر و بعضى را غنى كردم، بعضى را مطیع و برخى را
عاصى، برخى را بیمار و عدهاى را سالم، بعضى را زمین گیر و برخى بدون عیب
هستند.
همه این كارها لازمه خلقت بود. براى این كه آن شخص سالم و بى
عیب به آن شخص معیوب نگاه كند و به خاطر سلامتىاش به من شكر و حمد
بگوید. و یا آن كه عیبدار است به شخص سالم نگاه كند به من متوسل شود تا به
او هم سلامتى بدهم. و همچنین به بلاى من صبر كند تا به او پاداش خوب بدهم.
یا این كه شخص غنى به فقیر نگاه كند به خاطر ثروتى كه به وى دادهام به من
حمد نماید، و یا شخص فقیر با دیدن شخص غنى از من ثروت بخواهد و یا این كه
مؤمن به كافر نگاه كند به خاطر هدایتى كه دادهام به من حمد و سپاس
گوید...
(الجواهر السنیة-كلیات حدیث قدسى ص ۱۸.)