1-
قالَ الإمامُ أبُو مُحَمَّد الْحَسَنِ الْعَسْكَرى (عليه السلام) : إنَّ
اللهَ تَبارَكَ وَ تَعالى بَيَّنَ حُجَّتَهُ مِنْ سائِرِ خَلْقِهِ بِكُلِّ
شَىْء، وَ يُعْطِيهِ اللُّغاتِ، وَمَعْرِفَةَ الاْنْسابِ وَالاْجالِ
وَالْحَوادِثِ، وَلَوْلا ذلِكَ لَمْ يَكُنْ بَيْنَ الْحُجَّةِ
وَالْمَحْجُوحِ فَرْقٌ.([1])
حضرت امام حسن عسكري( عليه السلام)
فرمود: همانا خداوند متعال، حجّت و خليفه خود را براى بندگانش الگو و دليلى
روشن قرار داد، همچنين خداوند حجّت خود را ممتاز گرداند و به تمام لغت ها و
اصطلاحات قبائل و اقوام آشنا ساخت و أنساب همه را مى شناسد و از نهايت عمر
انسان ها و موجودات و نيز جريات و حادثه ها آگاهى كامل دارد و چنانچه اين
امتياز وجود نمى داشت، بين حجّت خدا و بين ديگران فرقى نبود.
2-
قالَ (عليه السلام) : عَلامَةُ الاْيمانِ خَمْسٌ: التَّخَتُّمُ
بِالْيَمينِ، وَ صَلاةُ الإحْدى وَ خَمْسينَ، وَالْجَهْرُ بِبِسْمِ اللهِ
الرَّحْمنِ الرَّحيم، وَ تَعْفيرُ الْجَبين، وَ زِيارَةُ
الاْرْبَعينَ.([2])
فرمود: علامت و نشانه ايمان پنج
چيز است: انگشتر به دست راست داشتن، خواندن پنجاه و يك ركعت نماز (واجب و
مستحبّ)، خواندن «بسم الله الرّحمن الرّحيم» را (در نماز ظهر و عصر) با
صداى بلند، پيشانى را ـ در حال سجده ـ روى خاك نهادن، زيارت اربعين امام
حسين(عليه السلام) انجام دادن.
3-
قالَ (عليه السلام) : لَيْسَتِ الْعِبادَةُ كَثْرَةُ الصّيامِ
وَالصَّلاةِ، وَ إنَّمَا الْعِبادَةُ كَثْرَةُ التَّفَكُّرِ في أمْرِ
اللهِ.([3])
فرمود: عبادت در زياد انجام دادن نماز و روزه نيست، بلكه عبادت با تفكّر و انديشه در قدرت بى منتهاى خداوند در امور مختلف مى باشد.
4- قالَ (عليه السلام) : خَصْلَتانِ لَيْسَ فَوْقَهُما شَىْءٌ: الاْيمانُ بِاللهِ، وَنَفْعُ الاْخْوانِ.([4]) فرمود: دو خصلت و حالتى كه والاتر از آن دو چيز نمى باشد عبارتند از: ايمان و اعتقاد به خداوند، نفع رساندن به دوستان و آشنايان.
5-
قالَ (عليه السلام) : قُولُوا لِلنّاسِ حُسْناً، مُؤْمِنُهُمْ وَ
مُخالِفُهُمْ، أمَّا الْمُؤْمِنُونَ فَيَبْسِطُ لَهُمْ وَجْهَهُ، وَ أمَّا
الْمُخالِفُونَ فَيُكَلِّمُهُمْ بِالْمُداراةِ لاِجْتِذابِهِمْ إلَى
الاْيِمانِ.([5]) فرمود: با دوست و دشمن خوش گفتار و
خوش برخورد باشيد، امّا با دوستان مؤمن به عنوان يك وظيفه كه بايد هميشه
نسبت به يكديگر با چهره اى شاداب برخورد نمايند، امّا نسبت به مخالفين به
جهت مدارا و جذب به اسلام و احكام آن.
6- قالَ (عليه السلام) : اللِّحاقُ بِمَنْ تَرْجُو خَيْرٌ مِنَ المُقامِ مَعَ مَنْ لا تَأْمَّنُ شَرَّهُ.([6]) فرمود:
تداوم دوستى و معاشرت با كسى كه احتمال دارد سودى برايت داشته باشد، بهتر
است از كسى كه محتمل است شرّ ـ جانى، مالى، دينى و... ـ برايت داشته باشد.
7- قالَ (عليه السلام) : إيّاكَ وَ الاْذاعَةَ وَ طَلَبَ الرِّئاسَةِ، فَإنَّهُما يَدْعُوانِ إلَى الْهَلَكَةِ.([7]) فرمود:
مواظب باش از اين كه بخواهى شايعه و سخن پراكنى نمائى و يا اين كه بخواهى
دنبال مقام و رياست باشى و تشنه آن گردى، چون هر دوى آن ها انسان را هلاك
خواهد نمود.
8- قالَ (عليه السلام) : إنَّ مُداراةَ أَعْداءِاللهِ مِنْ أفْضَلِ صَدَقَةِ الْمَرْءِ عَلى نَفْسِهِ و إخْوانِهِ .([8]) فرمود:
مدارا و سازش با دشمنان خدا ـ و دشمنان اهل بيت (عليهم السلام) در حال
تقيّه ـ بهتر است از هر نوع صدقه اى كه انسان براى خود بپردازد.
9- قالَ (عليه السلام) : حُسْنُ الصُّورَةِ جَمالٌ ظاهِرٌ، وَ حُسْنُ الْعَقْلِ جَمالٌ باطِنٌ.([9]) فرمود:
نيكوئى شكل و قيافه، يك نوع زيبائى و جمال در ظاهر انسان پديدار است و
نيكو بودن عقل و درايت، يك نوع زيبائى و جمال درونى انسان مى باشد.
10- قالَ (عليه السلام) : مَنْ وَعَظَ أخاهُ سِرّاً فَقَدْ زانَهُ، وَمَنْ وَعَظَهُ عَلانِيَةً فَقَدْ شانَهُ.([10]) فرمود: هركس دوست و برادر خود را محرمانه موعظه كند، او را زينت بخشيده; و چنانچه علنى باشد سبب ننگ و تضعيف او گشته است.
11- قالَ (عليه السلام) : مَنْ لَمْ يَتَّقِ وُجُوهَ النّاسِ لَمْ يَتَّقِ اللهَ.([11]) فرمود: كسى كه در مقابل مردم بى باك باشد و رعايت مسائل اخلاقى و حقوق مردم را نكند، تقواى الهى را نيز رعايت نمى كند.
12- قالَ (عليه السلام) : ما أقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ أنْ تَكُونَ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ.([12]) فرمود: قبيح ترين و زشت ترين حالت و خصلت براى مؤمن آن حالتى است كه داراى آرزوئى باشد كه سبب ذلّت و خوارى او گردد.
13- قالَ (عليه السلام) : خَيْرُ إخْوانِكَ مَنْ نَسَبَ ذَنْبَكَ إلَيْهِ.([13]) فرمود: بهترين دوست و برادر، آن فردى است كه خطاهاى تو را به عهده گيرد و خود را مقصّر بداند.
14- قالَ (عليه السلام) : ما تَرَكَ الْحَقَّ عَزيزٌ إلاّ ذَلَّ، وَلا أخَذَ بِهِ ذَليلٌ إلاّ عَزَّ.([14]) فرمود:
حقّ و حقيقت را هيچ صاحب مقام و عزيزى ترك و رها نكرد مگر آن كه ذليل و
خوار گرديد، همچنين هيچ شخصى حقّ را به اجراء در نياورد مگر آن كه عزيز و
سربلند شده است.
15- قالَ (عليه
السلام) : مِنَ الْفَواقِرِ الّتى تَقْصِمُ الظَّهْرَ جارٌ إنْ رأى
حَسَنَةً أطْفَأها وَ إنْ رَأى سَيِّئَةً أفْشاها.([15]) فرمود:
يكى از مصائب و ناراحتى هاى كمرشكن، همسايه اى است كه اگر به او احسان و
خدمتى شود آن را پنهان و مخفى دارد و اگر ناراحتى و اذيّتى متوجّه اش گردد
آن را علنى و آشكار سازد.
16-
قالَ (عليه السلام) لِشيعَتِهِ: أوُصيكُمْ بِتَقْوَى اللهِ وَالْوَرَعِ فى
دينِكُمْ وَالاْجْتِهادِ لِلّهِ، وَ صِدْقِ الْحَديثِ، وَأداءِ الاْمانَةِ
إلى مَنِ ائْتَمَنَكِمْ مِنْ بِرٍّ أوْ فاجِر، وِطُولِ السُّجُودِ،
وَحُسْنِ الْجَوارِ.([16]) به شيعيان و دوستان خود
فرمود: تقواى الهى را پيشه كنيد و در امور دين ورع داشته باشيد، در تقرّب
به خداوند كوشا باشيد و در صحبت ها صداقت نشان دهيد، هركس امانتى را نزد
شما نهاد آن را سالم تحويلش دهيد، سجده هاى خود را در مقابل خداوند طولانى
كنيد و به همسايگان خوش رفتارى و نيكى نمائيد.
17-
قالَ (عليه السلام) : مَنْ تَواضَعَ فِى الدُّنْيا لاِخْوانِهِ فَهُوَ
عِنْدَ اللهِ مِنْ الصِدّيقينَ، وَمِنْ شيعَةِ علىِّ بْنِ أبى طالِب (عليه
السلام)حَقّاً.([17]) فرمود: هركس در دنيا در مقابل
دوستان و هم نوعان خود متواضع و فروتنى نمايد، در پيشگاه خداوند در زُمره
صِدّيقين و از شيعيان امام علىّ (عليه السلام) خواهد بود.
18-
قالَ (عليه السلام) : إنَّهُ يُكْتَبُ لِحُمَّى الرُّبْعِ عَلى وَرَقَة،
وَ يُعَلِّقُها عَلَى الْمَحْمُومِ: «يا نارُكُونى بَرْداً»، فَإنَّهُ
يَبْرَءُ بِإذْنِ اللهِ.([18]) فرمود: كسى كه ناراحتى
تب و لرز دارد، اين آيه شريفه قرآن در «سوره أنبياء، آيه 69» را روى كاغذى
بنويسيد و بر گردن او آويزان نمائيد تا با إذن خداوند متعال بهبود يابد.
19-
قالَ (عليه السلام) : أكْثِرُوا ذِكْرَ اللهِ وَ ذِكْرَ الْمَوْتِ، وَ
تَلاوَةَ الْقُرْآنِ، وَالصَّلاةَ عَلى النَّبىِّ (صلى الله عليه وآله
وسلم)، فَإنَّ الصَّلاةَ عَلى رَسُولِ اللهِ عَشْرُ حَسَنات.([19]) فرمود:
ذكر و ياد خداوند متعال، مرگ و حالات آن، تلاوت و تدبّر قرآن; و نيز صلوات
و درود فرستاد بر حضرت رسول ـ و اهل بيتش (عليهم السلام) ـ را زياد و به
طور مكرّر انجام دهيد، همانا پاداش صلوات بر آن ها، ده حسنه و ثواب مى
باشد.
20- قالَ (عليه السلام) :
إنَّكُمْ فى آجالِ مَنْقُوصَة وَأيّام مَعْدُودَة، وَالْمَوْتُ يَأتي
بَغْتَةً، مَنْ يَزْرَعُ شَرّاً يَحْصَدُ نِدامَةً.([20]) فرمود:
همانا شما انسان ها در يك مدّت و مهلت كوتاهى به سر مى بريد كه مدّت زمان
آن حساب شده و معيّن مى باشد و مرگ، ناگهان و بدون اطلاع قبلى وارد مى شود و
شخص را مى ربايد، پس متوجّه باشيد كه هركس هر مقدار در عبادت و بندگى و
انجام كارهاى نيك تلاش كند ـ فرداى قيامت ـ غبطه مى خورد كه چرا بيشتر
انجام نداده است و كسى كه كار خلاف و گناه انجام دهد پشيمان و سرافكنده
خواهد بود.
21- قالَ (عليه السلام) : إنّ الْوُصُولَ إلَى اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَفَرٌ لا يُدْرَكُ إلاّ بِامْتِطاءِ اللَّيْلِ.([21]) فرمود:
همانا رسيدن به خداوند متعال و مقامات عاليه يك نوع سفرى است كه حاصل نمى
شود مگر با شب زنده دارى ـ و تلاش در عبادت و جلب رضايت او در امور مختلف ـ
.
22- قالَ (عليه السلام) :
الْمَقاديرُ الْغالِبَةِ لا تُدْفَعُ بِالْمُغالَبَةِ، وَ الاْرْزاقُ
الْمَكْتُوبَةِ لا تُنالُ بِالشَّرَهِ، وَ لا تُدْفَعُ بِالاْمْساكِ
عَنْها.([22]) فرمود: مقدّراتى كه در انتظار ظهور مى
باشد با زرنگى و تلاش از بين نمى رود و آنچه مقدّر باشد خواهد رسيد، همچنين
رزق و روزى هركس، ثبت و تعيين شده است و با زياده روى در مصرف به جائى
نخواهد رسيد; و نيز با نگهدارى هم نمى توان آن را دفع كرد.
23- قالَ (عليه السلام) : قَلْبُ الاْحْمَقِ فى فَمِهِ، وَفَمُ الْحَكيمِ فى قَلْبِهِ.([23]) فرمود:
انديشه أحمق در دهان اوست، وليكن دهان و سخن عاقل در درون او مى باشد.
(يعنى; افراد أحمق اوّل حرف مى زنند و سپس در جهت سود و زيان آن فكر مى
كنند، بر خلاف عاقل كه بدون فكر سخن نمى گويد).
24- قالَ (عليه السلام) : الْمُؤْمِنُ بَرَكَةٌ عَلَى الْمؤْمِنِ وَ حُجَّةٌ عَلَى الْكافِرِ.([24]) فرمود: وجود شخص مؤمن براى ديگر مؤمنين بركت و سبب رحمت مى باشد و نسبت به كفّار و مخالفين حجّت و دليل است.
25- قالَ (عليه السلام) : لا يَشْغَلُكَ رِزْقٌ مَضْمُونٌ عَنْ عَمَل مَفْرُوض.([25]) فرمود:
مواظب باش كه طلب روزى ـ كه از طرف خداوند متعال تضمين شده ـ تو را از كار
و اعمالِ واجب باز ندارد (يعنى; مواظب باش كه به جهت تلاش و كار بيش از
حدّ نسبت به واجبات سُست و سهل انگار نباشى).
26- قالَ (عليه السلام) : جُرْأةُ الْوَلَدِ عَلى والِدِهِ في صِغَرِهِ تَدْعُو إلَى الْعُقُوقِ فى كِبَرِهِ.([26]) فرمود: رو پيدا كردن و جرئ شدن فرزند هنگام طفوليّت در مقابل پدر، سبب مى شود كه در بزرگى مورد نفرين و غضب پدر قرار گيرد.
27- قالَ (عليه السلام) : أجْمِعْ بَيْنَ الصَّلاتَيْنِ الظُّهْرِ وَالْعَصْرِ، تَرى ما تُحِبُّ.([27]) فرمود:
نماز ظهر و عصر را دنباله هم ـ در اوّل وقت ـ انجام بده، كه در نتيجه آن
فقر و تنگ دستى از بين مى رود و به مقصود خود خواهى رسيد.
28-
قالَ (عليه السلام) : أوْرَعُ النّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهةِ،
أعْبَدُ النّاسِ مَنْ أقامَ الْفَرائِضَ، أزْهَدُ النّاس مَنْ تَرَكَ
الْحَرامَ، أشَدُّ النّاسِ اجْتِهاداً مَنْ تَرَكَ الذُّنُوبَ.([28]) فرمود:
پارساترين مردم آن كسى است كه از موارد گوناگون شبهه و مشكوك اجتناب و
دورى نمايد; عابدترين مردم آن شخصى است كه قبل از هر چيز، واجبات الهى را
انجام دهد; زاهدترين انسان ها آن فردى است كه موارد حرام و خلاف را مرتكب
نشود; قوى ترين اشخاص آن شخصى است كه هر گناه و خطائى را ـ در هر حالتى كه
باشد ـ ترك نمايد.
29- قالَ (عليه السلام) : لا يَعْرِفُ النِّعْمَةَ إلاَّ الشّاكِرُ، وَلا يَشْكُرُ النِّعْمَةَ إلاَّ الْعارِفُ.([29]) فرمود: كسى قدر نعمتى را نمى داند مگر آن كه شكرگزار باشد و كسى نمى تواند شكر نعمتى را انجام دهد مگر آن كه اهل معرفت باشد.
30- قالَ (عليه السلام) : مِنَ الذُّنُوبِ الَّتى لا يُغْفَرُ قَوْلُ الرَّجُلِ: لَيْتَنى لا أُؤاخِذُ إلاّ بِهذا.([30]) فرمود:
بعضى از گناهانى كه آمرزيده نمى شود: خلافى است كه شخصى انجام دهد و
بگويد: اى كاش فقط به همين خلاف عِقاب مى شدم، يعنى; گناه در نظرش ناچيز و
ضعيف باشد.
31- قالَ (عليه
السلام) : بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ يَكُونُ ذا وَجْهَيْنِ وَ ذالِسانَيْنِ،
يَطْرى أخاهُ شاهِداً وَ يَأكُلُهُ غائِباً، إنْ أُعْطِىَ حَسَدَهُ، وَ
إنْ ابْتُلِىَ خَذَلَهُ.([31]) فرمود: بد آدمى است آن
كه داراى دو چهره و دو زبان مى باشد; دوست و برادرش را در حضور، تعريف و
تمجيد مى كند ولى در غياب و پشت سر، بدگوئى و مذمّت مى نمايد كه همانند
خوردن گوشت هاى بدن او محسوب مى شود، چنين شخص دو چهره اگر دوستش در آسايش و
رفاه باشد حسادت مىورزد و اگر در ناراحتى و سختى باشد زخم زبان مى زند.
32- قالَ (عليه السلام) : مِنَ التَّواضُعِ السَّلامُ عَلى كُلِّ مَنْ تَمُرُّ بِهِ، وَ الْجُلُوسُ دُونَ شَرَفِ الْمَجْلِسِ.([32]) فرمود:
يكى از نشانه هاى تواضع و فروتنى آن است كه به هركس برخورد نمائى سلام كنى
و در هنگام ورود به مجلس هر كجا، جا بود بنشينى ـ نه آن كه به زور و زحمت
براى ديگران جائى را براى خود باز كنى ـ.
33-
قالَ (عليه السلام) : مَنْ رَضِىَ بِدُونِ الشَّرَفِ مِنَ الْمَجْلِسِ
لَمْ يَزَلِ اللهُ وَ مَلائِكَتُهُ يُصَلُّونَ عَلَيْهِ حَتّى يَقُومَ،
مِنَ التَّواضُعِ السَّلامُ عَلى كُلِّ مَنْ تَمُّرُ بِهِ.([33]) فرمود:
كسى كه متكبّر نباشد و موقع ورود به مجلس هر كجا جائى بود بنشيند تا زمانى
كه حركت نكرده باشد خدا و ملائكه هايش بر او درود و رحمت مى فرستند; از
علائم و نشانه هاى تواضع و فروتنى آن است كه به هر شخصى برخورد نمودى سلام
كنى.
34- قالَ (عليه السلام) : لا تُمارِ فَيَذْهَبُ بَهاؤُكَ، وَ لا تُمازِحْ فَيُجْتَرَأُ عَلَيْكَ.([34]) فرمود:
با كسى جدال و نزاع نكن كه بهاء و ارزش خود را از دست مى دهى، با كسى شوخى
و مزاح ـ ناشايسته و بى مورد ـ نكن وگرنه افراد بر تو جرىء و چيره خواهند
شد.
35- قالَ (عليه السلام) :
مَنْ آثَرَ طاعَةَ أبَوَىْ دينِهِ مُحَمَّد وَ عَلىٍّ عَلَيْهِمَاالسَّلام
عَلى طاعَةِ أبَوَىْ نَسَبِهِ، قالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِهُ: لاَُؤَ
ثِرَنَّكَ كَما آثَرْتَنى، وَلاَُشَرِّفَنَّكَ بِحَضْرَةِ أبَوَىْ دينِكَ
كَما شَرَّفْتَ نَفسَكَ بِإيثارِ حُبِّهِما عَلى حُبِّ أبَوَيْ
نَسَبِكَ.([35])
فرمود: كسى كه مقدّم دارد طاعت و
پيروى پيغمبر اسلام حضرت محمّد و اميرالمؤمنين امام علىّ صلوات الله عليهما
را بر پيروى از پدر و مادر جسمانى خود، خداوند متعال به او خطاب مى نمايد:
همان طورى كه دستورات مرا بر هر چيزى مقدّم داشتى، تو را در خيرات و بركات
مقدّم مى دارم و تو را همنشين پدر و مادر دينى يعنى حضرت رسول و امام علىّ
عليهماالسّلام مى گردانم، همان طورى كه علاقه و محبّت ـ عملى و اعتقادى ـ
خود را نسبت به آن ها بر هر چيزى مقدّم داشتى.
36- قالَ (عليه السلام) : لَيْسَ مِنَ الاْدَبِ إظْهارُ الْفَرَحِ عِنْدَ الْمَحْزُونِ.([36]) فرمود: از ادب ـ و اخلاق انسانى و اسلامى ـ نيست كه در حضور شخص مصيبت ديده و غمگين، اظهار شادى و سرور كند.
37-
قالَ (عليه السلام) : مَنْ كانَ الْوَرَعُ سَجّيَتَهُ، وَالْكَرَمُ
طَبيعَتَهُ، وَالْحِلْمُ خُلَّتَهُ، كَثُرَ صديقُهُ وَالثَّناءُ
عَلَيْهِ.([37]) فرمود: هركس ورع و احتياط در روش
زندگيش، بزرگوارى و سخاوت عادت برنامه اش و صبر و بردبارى برنامه اش باشد;
دوستانش زياد و تعريف كنندگانش بسيار خواهند بود.
38- قالَ (عليه السلام) : أعْرَفُ النّاسِ بِحُقُوقِ إخْوانِهِ، وَأشَدُّهُمْ قَضاءً لَها، أعْظَمُهُمْ عِنْدَاللهِ شَأناً.([38]) فرمود:
هركس حقوق هم نوعان خود را بشناسد و رعايت كند و مشكلات و نيازمندى هاى آن
ها را برطرف نمايد، در پيشگاه خداوند داراى عظمت و موقعيّتى خاصّى خواهد
بود.
39- قالَ (عليه السلام) :
اِتَّقُوا اللهُ وَ كُونُوا زَيْناً وَ لا تَكُونُوا شَيْناً، جُرُّوا
إلَيْنا كُلَّ مَوَّدَة، وَ اَدْفَعُوا عَنّا كُلُّ قَبيح، فَإنَّهُ ما
قيلَ فينا مِنْ حُسْن فَنَحْنُ أهْلُهُ، وَ ما قيلَ فينا مِنْ سُوء فَما
نَحْنُ كَذلِكَ.([39]) فرمود: تقواى الهى را ـ در همه
امور ـ رعايت كنيد، و زينت بخش ما باشيد و مايه ننگ ما قرار نگيريد، سعى
كنيد افراد را به محبّت و علاقه ما جذب كنيد و زشتى ها را از ما دور
نمائيد; درباره ما آنچه از خوبى ها بگويند صحيح است و ما از هر گونه عيب و
نقصى مبّرا خواهيم بود.
40-
قالَ (عليه السلام) : يَأتي عُلَماءُ شيعَتِنَاالْقَوّامُونَ لِضُعَفاءِ
مُحِبّينا وَ أهْلِ وِلايَتِنا يَوْمَ الْقِيامَةِ، وَالاْنْوارُ تَسْطَعُ
مِنْ تيجانِهِمْ عَلى رَأسِ كُلِّ واحِد مِنْهُمْ تاجُ بَهاء، قَدِ
انْبَثَّتْ تِلْكَ الاْنْوارُ فى عَرَصاتِ الْقِيامَةِ وَ دُورِها مَسيرَةَ
ثَلاثِمِائَةِ ألْفِ سَنَة.([40])
فرمود: آن دسته از
علماء و دانشمندان شيعيان ما كه در هدايت و رفع مشكلات دوستان و علاقه
مندان ما، تلاش كرده اند، روز قيامت در حالتى وارد صحراى محشر مى شوند كه
تاج كرامت بر سر نهاده و نور وى، همه جا را روشنائى مى بخشد و تمام أهل
محشر از آن نور بهره مند خواهند شد.
_____________________________________
[1] - اصول كافى: ج 1، ص 519، ح 11.
[2] - حديقة الشّيعة: ج 2، ص 194، وافى: ج 4، ص 177، ح 42.
[3] - مستدرك الوسائل: ج 11، ص 183، ح 12690.
[4] - تحف العقول: ص 489، س 13، بحارالأنوار: ج 75، ص 374، ح 26.
[5] - مستدرك الوسائل: ج 12، ص 261، ح 14061.
[6] - مستدرك الوسائل: ج 8، ص 351، ح 5، بحارالأنوار: ج 71، ص 198، ح 34.
[7] - بحارالأنوار: ج 50، ص 296، ضمن ح 70.
[8] - مستدرك الوسائل: ج 12، ص 261،س 15، بحارالأنوار: ج 75، ص 401، ضمن ح 42.
[9] - بحارالأنوار: ج 1، ص 95، ح 27.
[10] - تحف العقول: ص 489 س 20، بحارالأنوار: ج 75، ص 374، ح 33.
[11] - بحارالأنوار: ج 68، ص 336، س 21، ضمن ح 22.
[12] - تحف العقول: ص 498 س 22، بحارالأنوار: ج 75، ص 374، ح 35.
[13] - بحارالانوار: ج 71، ص 188، ح 15.
[14] - تحف العقول: ص 489، س 17، بحارالأنوار: ج 75، ص 374، ح 24.
[15] - بحارالأنوار: ج 75، ص 372، ح 11.
[16] - أعيان الشّيعة: ج 2، ص 41، س 30، بحارالأنوار: ج 75، ص 372، ح 12.
[17] - احتجاج طبرسى: ج 2، ص 517، ح 340، بحارالأنوار: ج 41، ص 55، ح 5.
[18] - طب الائمّه سيّد شبّر: ص 331، س 8.
[19] - بحارالأنوار: ج 75، ص 372، س 21، ضمن ح 12.
[20] - أعيان الشّيعة: ج 2، ص 42، س 2، بحارالأنوار: ج 75، ص 373، ح 19.
[21] - أعيان الشّيعة: ج 2، ص 42، س 29، بحارالأنوار: ج 75، ص 380، س 1.
[22] - أعلام الدّين: ص 313، س 3، بحارالأنوار: ج 75، ص 379، س 18.
[23] - تحف العقول: ص 489، س 8، بحارالأنوار: ج 75، ص 374، ح 21.
[24] - تحف العقول: ص 489، س 7، بحارالأنوار: ج 75، ص 374، ح 20.
[25] - تحف العقول: ص 489، س 9، بحارالأنوار: ج 75، ص 374، ح 22.
[26] - تحف العقول: ص 489، س 14، بحارالأنوار: ج 75، ص 374، ح 27.
[27] - كافى: ج 3، ص 287، ح 6.
[28] - أعيان الشّيعة: ج 2، ص 42، س 1، بحارالأنوار: ج 75، ص 373، ح 18.
[29] - أعلام الدّين ديلمى: ص 313، س 3، بحارالأنوار: ج 75، ص 378، س 16.
[30] - غيبة شيخ طوسى: ص 207، ح 176، بحارالأنوار: ج 50، ص 250، ح 4.
[31] - بحارالأنوار: ج 75، ص 373، ح 14.
[32] - بحارالأنوار: ج 75 ص 372 ح 9.
[33] - بحارالأنوار: ج 78، ص 466، ح 12، به نقل از تحف العقول.
[34] - أعيان الشّيعة: ج 2، ص 41، س 23، بحارالأنوار: ج 75، ص 370، ح 1.
[35] - تفسير الإمام العسكرى (عليه السلام): ص 333، ح 210.
[36] - بحارالأنوار: ج 75، ص 374، ح 28.
[37] - أعلام الدّين: ص 314، س 7، بحارالأنوار: ج 75، ص 379، س 22.
[38] - احتجاج طبرسى: ج 2، ص 517، ح 340.
[39] - بحارالأنوار: ج 75، ص 372، س 18.
[40] - تفسير الإمام العسكرى (عليه السلام): ص 345، ح 226.