بهترین مخلوقات را آفریده و هر آنچه که نیاز داشته اند، برایشان مهیا
کرده است:
«رَبُّنَا الَّذي أَعْطى كُلَّ شَيْءٍ
خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى[طه/50] «پروردگار ما
همان كسى است كه به هر موجودى، آنچه را لازمه آفرينش او بوده داده سپس هدايت كرده
است!»
او عالم است و آنچه نیاز داریم می شناسد، قادر است و می تواند
نیازهایمان را ایجاد کند ، حکیم است و کار بیهوده انجام نمی دهد. اگر به زندگی خود
بنگریم، هیچ میل و نیازی در درون خود نمی بینیم که پاسخی برای آن در جهان خارج وجود
نداشته باشد. و اصولا نفی عبث بودن خلقت به همین معناست .
خدا نسبت به بندگان خود مهربان و بخشنده است:
«إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُفٌ
رَحيمٌ[بقره/143] خداوند، نسبت به مردم، رحيم
و مهربان است.»
پس چه وجهی دارد که خدای متعال، حرام ها و نهی ها را بیشتر از حلال ها
قرار دهد! آیا دشمن خود شیطان را دوست گرفته ایم و خدای مهربان را دشمن خود می
بینیم که تصور کنیم او در صدد آزار ماست؟
اما اگر با نگاه جزئی به زندگی به دنبال آمار گیری از حلال ها و حرام ها
باشیم، در اولین گام با این مساله مواجه می شویم که کدام زمان و کدام جامعه معیار
است؟ چرا که در انواع مدل های زندگی، این مساله پاسخ های متفاوتی می یابد.
مثلا در جامعه ای کافر که از مسیر الهی دور شده اند و غرق در گمراهی ها
و گناه ها هستند، شاید واقعا حرام ها بیشتر از حلال ها باشد. به عنوان مثال اگر
بخواهیم در جامعه ای این چنین نوشیدنی انتخاب کنیم، با دهها یا صدها مدل از مشروبات
و مسکرات مواجه می شویم! اگر بخواهیم گوشت انتخاب کنیم، با گزینه های متعددی از
آنچه خدا نهی کرده است، مواجه می شویم! اگر بخواهیم به مجلسی برویم یا دوستانی
انتخاب کنیم، نهی های الهی برایمان زیاد جلوه می کند.
اما در جامعه ای که مسیر الهی، محترم شمرده می شود و قاطبه مردم مومن می
باشند، آن وقت زندگی معمولی در جامعه، همیشه به دور از حرام ها خواهد بود. و برای
انجام دادن حرام، باید غیر معمولی شد.
در واقع سبک زندگی مومنانه و کافرانه، مصادیق حلال و حرام را از جهت
آمار متفاوت می گرداند. و از این زاویه، حکمت الهی سبب به وجود آمدن این وضعیت نشده
است. بلکه انتخاب و عمل ما انسان هاست که چنین وضعیتی را به وجود آورده
است.