عید قربان عزادار است؛ عزادار خود و دیگر اعیاد و همۀ اعیاد نیز عزادار عبادت‌ها، عزادار ایمان و عزادار سخن [حق]اند...!
شادی
عید برای کسانی است که از بند خودخواهی رها شده و توانسته باشند دوست
بدارند، ببخشند و فداکاری کنند. کسی که خواهان موفقیت است باید از نفس و
خواسته های نفسانی به سوی خداوند و خدمت به خلق خداوند مهاجرت کند. معراج و
برتری و پیشرفت مختص کسانی است که احساسی بزرگ داشته باشند و درد و رنج
امت خود را درک کنند و با آنان مانند یک پیکر باشند که اگر عضوی از آن به
درد آید دیگر اعضا نیز به خاطر او به بی خوابی و درد و تب مبتلا
میشوند.
یادداشت مطبوعاتی امام موسی صدر به مناسبت عید قربان در ضمیمه روزنامه الحیاة بیروتسال 1973 در ادامه مطلب..
میگویند
عید شده است. پس مقدم آن را گرامی بداریم و از آن سخن بگوییم و دربارۀ
جایگاه و مفاهیم آن بنویسیم و ابعاد و اهداف آن را به مردم یادآور شویم.
شگفتا!
عید کی ساکت بوده است تا به کسی نیاز داشته باشد که از طرف آن سخن بگوید؟
عیدی که با صدای زنگش گوش جهانیان را پر و دل انسانهای غمگین را آکنده از
سرور می‌کند؛ عامل تحرک بخش بزرگی که کاروان انسانیت را به سرمنزل
برادری، محبت و فداکاری سوق میدهد؛ این نشانۀ الهی بر زخم دردمندان مرهم
میگذارد، با خستگان و درماندگان همدردی می‌کند و دل انسان های درگیر با
هم را به هم نزدیک می‌کند.
این
پنددهندۀ سرشار از زندگی، به کسانی که در خودپرستی خویش غرق شده و در درون
خود فرو رفته اند، هزاران هزار پند و اندرز میدهد. آیا چنین عیدی به
کسی نیاز دارد تا دربارۀ او بنویسد و به کسانی که برای او جشن گرفته اند
یادآوری کند که به او گوش فرا دهند و با او به تعامل بپردازند؟
آری... عید آمده است و باید آمدن او و آداب و مسائل آن را به مردم یادآوری کرد و ابعاد و مفاهیم آن را برای مردم روشن ساخت.
عید
ساکت است پس دربارۀ آن سخن بگوییم!... عید به خاطر مردم در عزا و ماتم است
و مردم به خاطر او شادمان و خوشحال‌اند. آنان از آمدن عید خوشحال‌اند و
خانهها و خیابانها را آذین میبندند و شادباش میگویند؛ ولی... ولی
عید برای آنان اندوهگین است و در تنهایی و در رنج و درد به سر میبرد و
جوهر و روح خود را از دست داده است.
پیام
عید قربان با روش کسانی که آن را جشن میگیرند و گرامی میدارند، متفاوت
است. عید به آنان میگوید: کسی که میگیرد ولی نمیبخشد، مرده است و
امتی که در ساخت بنای انسانیت نقش نداشته باشد و فقط با تکیه بر بخشش و
عطای دیگران زندگی می‌کند، از زمرۀ امت‌ها بیرون است و سرنوشت آن بدون
دخالت اراده اش رقم میخورد.
شادی
عید برای کسانی است که از بند خودخواهی رها شده و توانسته باشند دوست
بدارند، ببخشند و فداکاری کنند. کسی که خواهان موفقیت است باید از نفس و
خواسته های نفسانی به سوی خداوند و خدمت به خلق خداوند مهاجرت کند. معراج و
برتری و پیشرفت مختص کسانی است که احساسی بزرگ داشته باشند و درد و رنج
امت خود را درک کنند و با آنان مانند یک پیکر باشند که اگر عضوی از آن به
درد آید دیگر اعضا نیز به خاطر او به بی خوابی و درد و تب مبتلا
میشوند.
عزت
و سربلندی برای کسانی نیست که فقط به خود میاندیشند و برای خود زندگی
میکنند، بلکه برای کسانی است که آسایش و منافع و حتی جان خویش را در راه
امت و پاسداری از کشور و شرافت میهن، اندک و بی ارزش میشمارند. همۀ
این‌ها پیام عید قربان است. عید نمیپذیرد که کسی با وجود اندوه دیگران
رقص و پایکوبی کند. پذیرفتنی نیست که اندوهها را با زینت‌کردن، و فجایع
ملی و مصیبت های رنجدیدگان را با مظاهر فریب‌کارانه و آیین‌های سنتی
بپوشانیم. عید قربان، تسلیم‌شدن و تباهی و بی مسئولیتی را رد می‌کند.
عید قربان عزادار است؛ عزادار خود و دیگر اعیاد و همۀ اعیاد نیز عزادار عبادت‌ها، عزادار ایمان و عزادار سخن [حق]اند...!
سخن
بر روی لبان ما مرده است؛ سخنی که بخشی از وجود انسان و پیوند میان
انسانها با یکدیگر و میان گذشته و حال و آینده است؛ سخنی که تنها راه
تفاهم و همدلی مردم و تبدیل فرد به امت است.
این
سخن نابود شده است. مرده است و در پی آن، پیوند و اعتماد و پایبندی نیز
مرده است و هر فردی، غریب و تنها، در ماتم سخن به سر میبرد.
از
این روست که عید ساکت است و هر آنچه ما میگوییم یا مینویسیم، مرثیه
خوانی و نوحه سرایی است. پس ساکت شویم و به ندای عید گوش بسپاریم و به
حرکت برخیزیم، شاید از این راه بتوانیم روح و زندگی را به سخن و عید و همۀ
عوامل تحرک بخش زندگی و الگوهای جوامع بازگردانیم. «یا اَیُّهَا الَّذینَ
آمَنوا اتَّقوُا اللهَ وَ قُولُوا قَولاً سَدیداً. یُصْلحْ لَکُمْ
اَعْمالَکُمْ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُم.»
کتاب مسیره الامام السید موسی الصدر، ج3، صص 199-200، مؤلف: امام موسی صدر، مترجم: احمد ناظم
فارس