و آن شب تا سحر غار حرا خورشيد باران بود
زمان، دل بىقرار لحظه تكوين قرآن بود
سكوت لحظه ها را مىشكست از آه خود، مردى
كه در هر قطره اشك او غمى ديرين نمايان بود
امين مكه را مىگويم- آن نارفته مكتب را-
يتيم خسته، آرى او كه چندين سال چوپان بود
هبل آن سو ميان كعبه در آشفته خوابى سرد
و عزّى- غرق حيرت- از خدا بودن پشيمان بود
حضور عرشيان را در حريم خود حرا حس كرد
كه «اقرا باسم ربك» يا محمّد! ذكر آنان بود
شاعر:محمود شريفى