شب
25 ماه ذي القعده يكي از شب‌هاي نمونه در سال است. اعمالي هم دارد كه اگر
انسان بتواند انجام دهد بسيار به مورد است. شب عبادت و خلوت كردن با حق
خيلي عالي است. شب پوزش طلبيدن از اشتباهات گذشته است. اين شب شب دحوالارض
است.
اميرالمومنين
عليه السلام در نهج البلاغه مي‌فرمايند كه اين دنيا قبل از زمين آب بود،
تمام دنيا آب بود زماني كه اراده حق تعلق گرفت بر اينكه آدمي بيافريند، نظر
هيبتي به آب شد، كه اين آب دريا شروع كرد به موج برداشتن و بر هم خوردن.
كف غليظي پيدا شد، حضرت حق نظر رحمتي به اين كف كردند و زمين ايجاد شد.
اول
زميني كه خداوند آفريد زمين مكه مكرمه بود و لذا به زمين " مكه ام‌القري"
مي‌گويند، بعد از ايجاد زمين مكه نظر مرحمت و رحمانيت زمين از زير خانه خدا
كشيده و پهن شد تا به شكل فعلي رسيده است
اينكه به نبي اكرم صلي‌الله‌وعليه‌وآله "اُمّي" مي‌گويند معنايش اين نيست كه حضرت بي‌سواد بودند.
ملا
كاظم معروف و مشهور است در زمان آيت الله بروجردي، بنده مكرر خدمت ايشان
رسيدم، امام‌زاده‌اي كه با چند واسطه به امام مي‌رسيد، يك نظر به او كرده
بود تمام قرآن را حفظ شد. كشاورزي بود كه هيچ سوادي نداشت. در امام‌زاده
خوابيده بود يك حالي برايش پيدا شده بود و توسلي به حضرت كرد، عنايتي
كردند به ايشان به طوري كه تعداد الف و واوهاي آيات را هم بيان مي‌كرد.
حضرت
اباعبدالله عليه‌السلام فرمودند: " والله ما خلق الله شيئاً إلّا أمره
بإطاعته لنا؛ به خدا سوگند كه خداوند هيچ چيزي را نيافريد مگر اينكه او را
به اطاعت ما امر كرد." هرچه آفريده است از مخلوقات باشد يا از صفات حق
باشد، فرقي نمي‌كند، همه به فرمانند. آن وقت حضرت حق به فرد بي‌سواد وحي
كند؟! بي‌سوادي نقص است، (العياذ باالله) پيامبر اكرم
صلياللهوعليهوآلهوالسلم ناقص باشد؟! معنا ندارد.
اينكه
مي‌گويند "اُمّي" است مثل اين است كه مي‌گويند فلاني تهرانيه؛ قزوينيه؛
مشهديه؛ اصفهانيه؛ به رسول اكرم صلي‌الله‌وعليه‌وآله مي‌گويند امي براي
اين است كه ايشان اهل مكه مكرمه است كه ام القري است، امي بودن به اين
معناست.
روز بيست و پنجم ماه ذي القعده روزي است كه حضرت عيسي و حضرت ابراهيم به دنيا آمدند. عظمت اين ماه به چه دليلي است، خدا مي‌داند.
شب
بيست و پنجم ماه ذي القعده، شبي است كه كسي در خانه خدا رود، محروم بر
نمي‌گردد. براي عظمت اين شب خداوند عنايت و تفضل مي‌كند. روزه در اين روز
طبق رواياتي كه هست، مطابق با 70 سال است. 70 سال گناه كرده حالا پشيمان
مي‌شود و توبه مي‌كند، 25 ماه ذي‌القعده را روزه مي‌گيرد، خداوند گناهانش
را به احترام روزه اين روز مي‌آمرزد. حالا اين روزه قضاي خودش باشد، يا
براي ديگري، مستحبي ولو اينكه روزه استيجاري باشد، فرقي نمي‌كند و براي او
فضيلت است.
عبادت در اين شب ثواب 100 سال عبادت در نامه عملش نوشته مي‌شود.
فردا
نمازي دارد تقريبا حدود ساعت 3، دو ركعت و در هر ركعت بعد از حمد 5 مرتبه
سوره "و الشمس" بخواند. بعد هم يك دعايي دارد آن را بخواند كه ان‌شاءالله
خداوند خير دنيا و آخرت را به او مي‌‌دهد.
حيف است كه اين فضيلت به اين بزرگي را از دست دهيم