چرا بندگان خدا به مصیبت دچار می شوند؟؟؟
این سوالیست که شاید برای ما پیش آمده،یا افرادی را مشاهده کرده باشیم که به دلیل گرفتاری نالانند.
روایتی در ادامه آمده است که بازگو کننده ی دلایل این مطلب است...
روایت
شده است روزی عبدالله بن یحیی بر امیرالمؤمنین(علیه السلام) وارد شد، صندلی(کرسی) در
برابر آن حضرت بود، حضرت امر فرمود که بر آن کرسی بنشیند؛ عبدالله نشست،
چیزی نگذشت که چیزی بر سرش افتاد و سرش شکست و خون جاری گشت...
در
این
باره روایت شده است روزی عبدالله بن یحیی بر امیرالمؤمنین(علیه السلام) وارد شد،
صندلی(کرسی) در برابر آن حضرت بود، حضرت امر فرمود که بر آن کرسی بنشیند؛
عبدالله نشست،
چیزی نگذشت که چیزی بر سرش افتاد و سرش شکست و خون جاری گشت.
حضرت امر فرمود آب آوردند و خون سرش را شستشو داد و
فرمود: نزدیک شو به من؛ آنگاه دست بر شکاف سرش گذارد، در حالی که عبدالله سخت بی
تابی می کرد، جراحت سر را به هم آورد و بهبود پذیرفت، گویا شکستگی پدید نگشته بود؛
پس از آن حضرت فرمودند: «ای عبدالله! سپاس خدایی را که
قرار داد گرفتاری ها را کفاره گناهان پیروان ما در دنیا، تا در فرمان بردن حق،
سالم بمانند و سزاوار مزد و اجر شوند».
عبدالله عرض کرد: «ای امیرالمؤمنین (علیه السلام)؛ مجازات گناهان
ما فقط در دنیاست؟»
حضرت فرمود: «آری؛ مگر نشنیده ای گفته پیامبر (صلی الله علیه و آله) را که
فرمود: الدّنیا سِجن المؤمن و جنّة الکافر: دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است».
خداوند پیروان ما را در دنیا از گناهانشان پاکیزه گرداند
به وسیله مصائب و ناراحتی ها و به عفو خود، چنانکه می فرماید: «ما أصابکم مِن
مصیبةٍ فبما کسبت أیدیکم و یعفو عن کثیرٍ: آنچه مصیبت می بینید از کردار خود
شماست، و بسیاری از آن را بخشش می کند (سوره شوری: آیه 30).
آن گاه که پیروان ما به قیامت وارد شوند خداوند طاعت های
آنان را زیاد کند و لکن دشمنان ما را خداوند در دنیا جزاء دهد به طاعتشان گرچه
وزنی ندارد، زیرا طاعتشان اخلاص ندارد و چون وارد قیامت شوند، سنگینی گناهان، و
کینه هایشان به محمد و آل محمد و یاران واقعی آنان، بر شانه آن هاست و در آتش فرو
روند.
عبدالله
عرض کرد: ای امیرالمؤمنین (علیه السلام) استفاده کردم و به من آموختی، اگر به من می فرمودید
که چه گناهی سبب محنت مجلس شد، بسیار نیکو بود که دیگر مرتکب نشوم؟
پس حضرت فرمودند: هنگام نشستن، بسم الله نگفتی، این
مصیبت کفاره گناهت گشت؛ مگر نمی دانی که پیامبر از جانب خداوند مرا حدیث کرد که
خداوند فرموده است: هر کاری که در آن
بسم الله گفته نشود، آن کار ناتمام خواهد ماند.
عبدالله عرض کرد: پدر و مادرم فدای شما؛ دیگر بسم الله
را ترک نمی کنم. حضرت فرمود: پس تو سعادتمند خواهی گشت!
عبدالله عرض کرد: تفسیر بسم الله چیست؟
حضرت فرمود: بنده چون بخواهد شروع در کاری کند می گوید:
بسم الله، یعنی من به نام این اسم، این کار را انجام می دهم، پس در هر کاری که با
بسم الله آغاز کند آن عمل مبارک خواهد بود.
پی نوشت ها:
1-بحرانی. تفسیر البرهان، ج1: 45.
2-حمید خرمی. داستان هایی از امام علی (ع): 59-60.
منبع:قدس