سلام دوستان عزیزم
دو هفته پیش که با قطار داشتم میومدم
مشهد،توی کوپه ما یه پسر دانشجویی به اسم آرش بود که از همون اول سفر من
بیقراری ایشون رو می دیدم و برام جای سوال بود که چرا اینقدر آشفته
هست!؟کمی که گذشت من بهش میوه تعارف کردم و این باعث آشنایی ما با همدیگه
شد یه کم که گذشت من ازش علت این همه بیقراریش رو پرسیدم؟
و آرش سفره دلش
رو اینطور پهن کرد:
آشفتگی و اضطراب من از ترم دوم دانشگاه
شروع شد،زمانی که با دختری به اسم سمانه توی یکی از کلاس های عمومی آشنا
شدم،از همون اول ترم من و سمانه به همدیگه نگاه های خاصی داشتیم و این نگاه
ها رفته رفته به یه رابطه صمیمانه و عاطفی تبدیل شد،طوری که بعد از مدتی
همه فکر و ذهنم شده بود سمانه! و بدجوری عاشقش شده بودم و اون هم منو خیلی
دوست داشت؛ اصلا توی دانشکده دانشجوها من و سمانه رو با انگشت نشون میدادن و
همه میدونستن که ما عاشق همدیگه هستیم! اما یه اتفاقی افتاد که نباید می
افتاد و اون هم"ارتباط نا مشروع " ما باهمدیگه
بود!!! از اون روز به بعد احساسم نسبت به سمانه عوض شد و دیگه مثل قبل
دوستش ندارم! و الآن به این نتیجه رسیدم که من به هیچ وجه نمیتونم با سمانه
زندگی مشترک داشته باشم! همش این سوال برام مطرحه که اگه اون دختر پاکی
بود چرا به این رابطه کثیف با من تن داد؟؟؟؟ از کجا معلوم که اون بعد از
ازدواج به من خیانت نکنه؟!!!!! از طرفی هم من بهش قول دادم که باهمدیگه
ازدواج میکنیم!!!!! الآن نمیدونم چه خاکی به سرم بریزم!!!!؟؟
نتیجه تحقیق یکی از آسیب شناس
های اجتماعی به نام آقای دکتر قرائی مقدم که روی ۵۰ پسر که "رابطه نامشروع"
با دوست دخترشان داشتند این بود:
""این پسران عنوان کردند که اگر
تا آخر عمر هم مجرد باقی بمانند حاضر به ازدواج با این دختران نیستند چون
خیانت توسط این افراد دور از انتظار نیست!""
دوستان گلم نتیجه ای که می خوام از این
مباحث بگیرم اینه که روابط قبل از ازدواج در قالب دوست دختر و دوست پسر
عاقبت خوشی نداره!!!! اگه ازدواج هم صورت بگیره در زندگی دچار مشکلاتی
میشن، که مهمترین مشکل وجود بدبینی بین زوج ها هست(مخصوصا بدبینی شوهر به
زنش) و الآن خیلی از زوج هایی که تازه زندگی مشترکشون رو شروع کردن،مشکلشون
همینه و در خیلی از مواقع تا مرز طلاق هم کشیده شدن !!!!
و در آخر می خوام بگم:
شاید بعضی ها این مطالب رو بخونن و
تاثیری روشون نزاره و هیچ تغییری در مسیر زندگیشون ایجاد نکنن !!!به قول
مولا علی(ع) : ما اکثر العبر و اقل الاعتبار!!!
اما چیزی که حقیقت بود رو من گفتم، خواه تو پند گیری و خواه ملال!!!!
(( اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا ))
الهی آمین